August 2006

Kiedy tam znowu zajrzalem widzialem jej imie. Zawsze kiedy ja widze czuje lekka melancholie. Przeszlosc dzwoni malym dzwonkiem, sprawiajac iz drze. Nie jestem juz na jej widok jednak smutny. Wszystko co sie zdarzylo bylo tak bardzo dawno temu. Za duzo slow powiedzianych w stresujacych okolicznosciach. To chyba nigdy i nikomu nie wychodzi na dobre. Sam sie musialem na wlasnej skorze o tym przekonac. Najciekawszym jest to ze sie wciaz znamy. Kazde spotkanie to tylko nadganianie tego co sie stracilo i przegapilo w miedzyczasie. Zawsze jest tego sporo. Nie rozmawiamy juz tak jak dawniej. Nie powierzamy sobie sekretow ktore tak trudno jest zawsze utrzymac, z ktorych trudno jest sie komus nie zwierzyc. Wszystko jest zwykle dobrze, tak jakby jakims niewiadomym cudem nie wydarzalo sie w naszym oddzielnym zyciu zadnych tragedii. Moze to i lepiej, bo i po co mamy sie smucic kiedy mozna zawsze pozartowac myslac ze to jest jak za dawnych czasow. Najczesciej jednak nie odzywam sie do niej. Patrze tylko majac swiadomosc ze ma swoje zycie i swoje sprawy. Wiem ze nie ma problemu ze znalezieniem ludzi do rozmowy. Zawsze taka byla, albo nauczyla sie tego jak bylismy razem. Razem. To tak ciekawie teraz brzmi. Przeciez nigdy nie dotknalem jej dloni ani nie wypilismy kawy. Mielismy wielkie marzenia ktore po cichutku wygasly. Moze to i dobrze. Tego sie juz pewnie nigdy nie dowiem. Ciesze sie ze wspomnien, z tego ze je w ogole z Nia mam. Gdyby nie tamte chwile, tamten czas, to nigdy bym nie patrzyl na jej imie w ten wlasnie sposob.

Tak wiele sie dzieje zlego i dobrego. Ta chwila nalezy do tych lepszych. Jest cisza. Zaden z ludzi ktory wie o moim istnieniu niczego odemnie nie chce. Przygladam sie swoim dloniom. Sa smiesznie opalone. Zewnetrzna strona ma ladny brazowawy kolor. Wewnetrzna jest zupelnie blada. Zawsze sobie to kojarze z ludzmi o ciemnej skorze. Oni maja tak samo, cali czarni tylko dlonie sa biale.

Pozwole wiec nocy istniec a czasowi dorysowywac kolejne szramy na moim czole.

Za drzwiami doznalem powiewu chlodnego powietrza. To jesien zaczyna mrugac swoimi zaszronionymi oczami. Zamienia slonce z zoltego na czerwone. To jednak nie orzezwilo mojego zmyslu. W glowie mej trwa zamet. Burza 5 huraganow z tym 6 niewiadomym. Wpierw zgodze sie z tym co napisal “ktos”. Chyba dalej bylbym samotny. Najtrudniejsze jest jednak to, ze zadaje sobie bardzo proste a zarazem bardzo trudne pytanie, “Dlaczego?”. Jedzac obiad i przygladajac sie ryzowi na talerzu doszedlem do wniosku iz odpowiedz siega dziecinstwa. Nie mam tu na mysli tego ze dziecinstwo jest trudne czy cos w tym rodzaju. Mysle o tym jakie sa malutkie dzieci. Szczesliwe i zyjace w jednej chwili w jednym dniu. To szczescie jest czyms czego brakuje pozniej doroslemu czlowiekowi. Nauczony przez zycie nie ufac nikomu i skrzywdzony przez zwykla codziennosc czuje tesknote do zwyklego poczucia szczescia. Dotyk jest jednak czyms czego mi bardzo brak bo go nie mam w zyciu. Dla jednych to zwykla i normalna rzecz, dla mnie to ananas z kraju tropikalnego.

Pisze rowniez do Ciebie. Bo nie wiem co mam zrobic. Nie wiem czy moge tutaj szeptac tak samo jak wtedy. Czy moge spowiadac sie ze swoich grzechow i smiac z codziennosci. Czasem mysle ze piszesz do mnie. Staram sie wmowic sobie ze to tylko zludzenie. Nawet Ja sam juz nie wiem jaka jest prawda. Wiem ze kiedy rozmawiamy razem to czujemy sie odleglej niz kiedy wymyslamy siebie w myslach. Tak przeciez byc nie powinno. To tesknota zamienia mnie w drapieznego tygrysa ktory stoi pod drzwiami bojac sie wejsc. Wciaz mam sny ktorych nie rozumiem. Wstaje rano zadziwiony tym co z nich pamietam. Wciaz ranie serca ktore ewentualnie zrania mnie, moja psychike, moj rytm zycia. Mysle o tym aby rzucic monete. Orzelek – zostaje tutaj, reszka – to powrot do dat z tytulem.

Po kilku dniach tego co ośmieliłem się nazwac rozmyślaniem, doszedłem do wniosku ze samotność jest czyms co stalo się czescia człowieka, czescia mnie. Faktem jest, ze mógłbym z tym walczyc ale nie sadze abym miał jakiekolwiek szanse aby wygrac. Jestem kim jestem, ot tak po prostu. Nie chce patrzec na zycie innych ludzi i myśleć, ze mi się ułożyło gorzej lub lepiej niż im wszystkim. Chciałbym za to powiedziec sobie ze moje zycie jest takim jakim to Ja zdecydowałem aby było. Samotność w której teraz jestem jest nie z powodu kogos innego lecz z powodu mnie samego. Dlatego wiec widze, ze jest bez sensu myśleć w jakikolwiek sposób zle o swojej wlasnej matce bez zrobienia czegokolwiek aby to wszystko co jest i jak jest, zmienic. Godze się z mysla iż moje zycie nie przestanie być samotne. Czasem sa po prostu ludzie którzy musza nieustannie cierpiec i tesknic aby ich dusza trwala w ciągłej fantazji o czyms lepszym. To wcale nie znaczy iż nie jestem ciagle otwarty na nastepna nieprzewidziana munute swojego zycia. Każdy punkt widzenia zmienia się z każdym spojrzeniem człowieka. Co mogę zrobic aby to co się w tym tygodniu narodzilo, lub odnalazło? To chyba zalezy tylko i wyłącznie odemnie. Ciesze się, ze przez tydzień moglem zyc sam w środowisku o którym marzyłem będąc już małym chłopcem. Patrzac w fale oceanu i lodki przycumowane przy brzegu, wiem, ze ta czesc zycia jest już stracona, albo po prostu odeszla bo nie miala się nigdy pojawic na mojej drodze. Wiem jednak również iż mogę to nadrobic w myslach lub w necie. Zycie zabralo mi realność, jednak pozostawilo na zawsze swoja pasje. To jest wlasnie to co powinno dac znaczenie kolejnemu dniu który zaczyna się o każdym wschodzie słońca. Bog daje nam wiele szans aby sprawic, ze zycie będzie mieć wiekszy niż my sami myslimy, sens. Wiara, nadzieja i miłość, ktos te trzy zalety dobrze złączył wiedzac co robi. Nie wiem nigdy jakie będzie jutro. Wiem tylko iż będzie ono ludzkie. Jakiez inne może w koncu być? Przeplatane lzami i uśmiechem. Dni w których to wszystko już nie ma sensu sa pozniej zamieniane w dni których sens jest tak jasny i tak czysty. To wszystko jest przeciez nic nowego. Każdy z ludzi przechodzi i przezywa wlasnie takie dni w ten sam lub zupełnie inny sposób. Idac wiec znow plaza i tonac w moich myslach o tym jakie jest moje zycie, mysle ze zatoczyłem wielkie kolo i wróciłem dokladnie do tego samego punktu w którym swoje mysli zacząłem. Tylko jedna rzecz zmienila swoje znaczenie. Zycia nie można zmienic zastanawiając się nad nim, mysląc o swojej przeszłości i przyszłości. Zycie trzeba po prostu przezyc, aby widziec jakim ono ma być. Przyjechałem tutaj z zalozeniem ze spotkam jakas mloda lub starsza kobiete i zrobimy to cos w moim pokoju. Normalnie tak sobie myślałem. Jakze bardzo byłem w bledzie. W drugim lub trzecim dniu wypilem wieczorem za duzo piwa. Moje mysli wtedy pozwalaja sobie na wiecej niż zwykle, lub na to kim Ja naprawde jestem. Udalem się sam w strone wybrzeża trzymając w dloni butelke zimnego piwa. Byłem sam otoczony prawdziwa ciemnością nocy, a te bywaja naprawde ciemne na morzu. Zacząłem się zalic do Boga, szepcząc w strone gwiazd. Nie czulem wstydu bo nikt nie słyszał. Było mi w tamtym momencie tak smutno jak nigdy przedtem. Zobaczyłem swoja samotność. Może to wlasnie dzieki tej chwili jestem w stanie zobaczyc swiat z innej perspektywy, innej strony, przez inne oczy. Mimo iż pod koniec tych dni nie odpowiedziałem sobie chyba na żadne z powaznych pytan zadanych w pierwszy dzien, za to zrozumialem, ze moja droga do ich odpowiedzi wciąż trwa. Najpiękniejsze jest wlasnie to, ze nie wiem czy tez jak będę już bardzo stary, będzie mi dane to wszystko chociaż w malutkim procencie zrozumiec. Oddaje się przeznaczeniu bez względu na to jak mnie potraktuje, bo wiem, albo chociaż tak sobie mysle i mam gleboka nadzieje, ze inaczej to nie mialoby zadnego sensu. Zycie to droga do nikąd.

Tego poranka wszystko sie zmienilo. Minelo już 24 godziny, odkad dojechałem na miejsce. Chodze po plazy i daje swoim myslom przychodzic i plynac jak te lodki po falach.

Zadaje sobie wiele pytan na które tylko momentami znajduje odpowiedz. Nie oczekuje ze kiedykolwiek je znajde. Idac plaza myślałem o niej. Tej której zdjecie wydrukowałem tuz przed wyjazdem. Patrze na nia raz po raz. Wiem, ze jest kolejna osoba która odwiedza mnie przez jakis czas i pozniej zniknie, a jej zdjęcia zostana schowane w specjalnym miejscu razem z innymi. Jest jednak jakas inna. Kiedy rozmawialiśmy mówiła tak jak chciałem. Niemal czulem jej namiętne pocałunki i dotyk. Intryguje mnie sposób w jaki to opisuje. Wszystko w niej mnie intryguje.

Tak wiec zastanawiałem się również dlaczego zycie układa się mi tak jak się układa, albo tego nie robi. Może jednak nie powinienem narzekac. Mam siebie i moje mysli, co nie każdy może mieć lub nie chce mieć. Co prawda jeszcze nie miałem jeszcze tego spaceru na plazy trzymając za reke kobiete która by o mnie myślała. Ale to nic. Mam za to cisze i spokoj. Nikt mi nie mowi kiedy mam spac lub jesc. Nie musze z nikim rozmawiac o niczym. Pozwalam sobie na odpoczynek w samotności którego chyba jeszcze nigdy w z;yciu nie zaznałem.

Będąc pierwszy raz w swoim pokoju poczułem przez moment strach. Nie wiedziałem czy mogę wyjsc i usiąść sobie przy basenie. Balem się wyjsc miedzy ludzi i nawet raz odsunąłem reke od klamki. Ale w koncu odważyłem się wyjsc i nikt mi nic nie zrobil. Każdy ma swego rodzaju respekt który jest i odemnie bezsłownie oczekiwany.

Tu gdzie jestem nie ma Internetu. Bardzo mi tego brakuje. Czuje ten glod jeszcze bardziej kiedy wieczorem wlaczam swojego laptopa. Wszystko co mnie z tamtym swiatem laczy jest w zasiegu palca. Jedyne czego nie ma to polaczenie. Może to dobrze ze tak jest. Uspokoje swoje mysli i poukładam to w jakas całość.

Zawsze sie zastanawialem kiedy to sie stanie, ze komus powiem swoje tajemnice jak wypije za duzo. Siedzielismy razem przy kolejnej juz butelce piwa. Zaczalem mowic wszystko nie zwazajac na to co bedzie. Meska rozmowa ktora bedzie mam nadzieje zapomniana. Zawsze chcialem takie cos mowic kobiecie. Wykrzyczec lub wyszeptac do niej wszystko co czuje, co mi dolega i nie podoba sie w tym zafajdanym swiecie. Boje sie tutaj pisac, bo czuje na dloniach zelazne lancuchy ktore zabraniaja mi mowic wszystko bez konca. Swiatu nie mozna poswiecic swoich spraw, swojego zycia. Wtedy serce bedzie rozdarte a kazde w nim uczucie roztrzepane na wietrze. Czuje sie jakbym chcial to zrobic. To tak samo jak przed seksem ktorego nie powinno sie miec. Chcesz tego ale od razu wiesz ze bedziesz miec moralnego kaca jak tylko to wszystko minie. W tym tygodniu podejme decyzje czy ten blog bedzie mial dluzsze zycie. Nie mozna pisac z kajdankami na dloniach.

Fortuna obrucila swoje kolo, zycie wrocilo do tego samego miejsca w ktorym chwilowo pozwolilo sobie na samotny lot. Mysli ktore mi towarzyszyly przyjda pozniej. Bylo ich wiele. Chyba trzeba czasem pozostac w dystansie od innych ludzi aby zrozumiec swoj wlasny dystans do nich, swoja odleglosc i samotnosc jaka istnieje kiedy sie jest posrod nich. Bola mnie stopy od wielu krokow ktore musialy byc postawione aby odkupic siebie.  

Slonce swieci. Piasek jest goracy. A choroba internetowa trwa :))))…

Ceremonia budzenia jest zwykle taka sama. Telefon jest ustawiony na dwa alarmy w odstepie pieciu minut. Pierwszy jest po to zeby w ogole otworzyc jedno oczko. Szybko pozbywam sie dreczacego sygnalu kladac glowe na poduszce. Mam piec minut na analize tego co sie stalo. Wtedy uswiadamiam sobie ze jest poranek a nie wieczor. Oczywiscie upewniam sie co do tego spogladajac na zegarek, bardzo mocno majac nadzieje ze moje przewidywania sie nie spelnia. Tak jednak nie jest. Drugi sygnal odbieram z jeszcze wieksza niechecia, bo juz zaczynam powoli myslec. Znow gasze go pragnac jak najmocniej byc w ciszy poranka. Moj pierwszy krok jest zawsze z lewej nogi. Nie wierze  w przesady a z powodow technicznych, lewa noga zawsze wstaje pierwsza. Ah, no tak. Jeszcze jedna bardzo wazna sprawa. Wsuwam dlon pod koldre upewniajac sie ze wszystko jest pod kontrola i nic nie wychyla sie poza swoj zasieg. Dla wyjasnienia moze polece sam poczatek filmu “40-Year-old-virgin”. To powinno cala sprawe wyjasnic ;))))).. Coz, takie jest zycie.

Reszta to juz niezwykla codziennosc.

Czytalem ksiazke lezac juz w lozku. Lezala obok ale jakas inna. Nie mowila nic patrzac sie gdzies w dal. Przez kilka minut zerkalem tylko okiem zastanawiajac sie czy wkroczyc swoimi slowami w jej mysli czy ja pozostawic tam gdzie jest. Nie bylem pewien. Dzien przeciez wydawal sie byc taki zwykly. Kiedy zamknalem ksiazke ona siegnela do lampki zeby ja zgasic. Lecz odwrocila sie i zostawila zaswiecone swiatlo patrzac sie wciaz gdzies daleko. Usiadlem na lozku nic nie mowiac tylko patrzac w jej lekko zgaszone oczy. Czekalem na ruch reki ktory by mi kazal isc spac, lub pocieszyl ze nic sie nie stalo. Nic takiego nie dostalem. – Powiesz mi? – zapytalem w koncu. Jej oczy odwrocily sie w moja strone. Byly bardzo smutne. Niepewnie wodzila wzrokiem po mojej twarzy spogladajac czasem poza mnie. Jakby nie chcac sie przyznac, bojac sie swoich wlasnych mysli. – Kiedy jechalam z pracy widzialam wypadek – jej glos cichy i delikatny, lekko drzacy – Na poboczu lezal czlowiek. Byl przykryty bialym przescieradlem. Wokol byla gromadka ludzi, personel medyczny, strazacy. – Znalas go? – Nie – wyszeptala i czekala starajac sie chyba zebrac mysli. Wsunalem swoja dlon miedzy jej palce. Splotlem je razem. – Ale nie w tym rzecz. Obok przescieradla siedzial pies. Mial takie smutne oczy. Tak bardzo jest mi go zal, bo nie wiem czy go ktos zabral do domu. Poczulem wezel w gardle. Przysunalem sie blizej jej twarzy ocierajac lze ktora powoli wyplynela z jej oka swiecac sie w swietle lampki. Usnelismy przytuleni do siebie. W ciemnosciach nie moglem zamknac oczu. Migawka fotograficzna przeszlosci robila ciagle zdjecia. Czekalem az zasnie. Po cichu wysunalem sie z lozka. Sprawdzilem w drzwiach czy aby napewno spi. Spala. Wszedlem boso do kuchni. Na moj widok on sie podniosl, usiadl na dwoch lapach. Spojrzalem mu w oczy. Zwykle boje sie psow bo mnie gryza. Ten byl inny. Z lodowki wyciagnalem piwo i kawalek kielbasy. Dalem mu kielbase. Otworzylem piwo. Usiadlszy na ziemi obok niego, poczulem sie znowu, malym chlopakiem.

…a kiedy zostane sam i nikt nie bedzie chcial otrzec moich lez, bede plakal. Nienawidzac siebie za ten nalog ktory zabija moja dusze kazdego dnia. Kazde moje “nigdy wiecej”  jest korygowane kolejnym epizodem ktory zupelnie nic nie znaczy. Szanse ktore dostaje nie znacza nic w obliczu dni ktore spowite sa brudnymi dlonmi.

Patrze wlasnie w ciemnosc czujac wyschly pot na swoim ciele. Dotykam palcami twarzy, tak bardzo chcac aby to nie byly juz moje dlonie. Skulony slucham ciszy chcac uslyszec Boga.

Jutro wszystko zostanie z tylu. Zmyje z siebie wszystko i zaczne od nowa oszukiwac siebie samego. Do czasu az moj oddech nie pozostawi pary na zimnej szybie okna. Chwili kiedy w swietle ksiezyca moje mysli odejda z tego swiatu aby byc gdzies indziej. “Jak na deszczu lza, caly ten swiat nie znaczy nic. Chwila ktora trwa moze byc najlepsza z Twoich chwil”. (Dzem). Wiec trwam w chwili moralnego kaca, ktory powoli ze mnie splywa. Ktoremu pozwalam odejsc jak zuzytej prostytucce.