August 19, 2006

Ceremonia budzenia jest zwykle taka sama. Telefon jest ustawiony na dwa alarmy w odstepie pieciu minut. Pierwszy jest po to zeby w ogole otworzyc jedno oczko. Szybko pozbywam sie dreczacego sygnalu kladac glowe na poduszce. Mam piec minut na analize tego co sie stalo. Wtedy uswiadamiam sobie ze jest poranek a nie wieczor. Oczywiscie upewniam sie co do tego spogladajac na zegarek, bardzo mocno majac nadzieje ze moje przewidywania sie nie spelnia. Tak jednak nie jest. Drugi sygnal odbieram z jeszcze wieksza niechecia, bo juz zaczynam powoli myslec. Znow gasze go pragnac jak najmocniej byc w ciszy poranka. Moj pierwszy krok jest zawsze z lewej nogi. Nie wierze  w przesady a z powodow technicznych, lewa noga zawsze wstaje pierwsza. Ah, no tak. Jeszcze jedna bardzo wazna sprawa. Wsuwam dlon pod koldre upewniajac sie ze wszystko jest pod kontrola i nic nie wychyla sie poza swoj zasieg. Dla wyjasnienia moze polece sam poczatek filmu “40-Year-old-virgin”. To powinno cala sprawe wyjasnic ;))))).. Coz, takie jest zycie.

Reszta to juz niezwykla codziennosc.

Czytalem ksiazke lezac juz w lozku. Lezala obok ale jakas inna. Nie mowila nic patrzac sie gdzies w dal. Przez kilka minut zerkalem tylko okiem zastanawiajac sie czy wkroczyc swoimi slowami w jej mysli czy ja pozostawic tam gdzie jest. Nie bylem pewien. Dzien przeciez wydawal sie byc taki zwykly. Kiedy zamknalem ksiazke ona siegnela do lampki zeby ja zgasic. Lecz odwrocila sie i zostawila zaswiecone swiatlo patrzac sie wciaz gdzies daleko. Usiadlem na lozku nic nie mowiac tylko patrzac w jej lekko zgaszone oczy. Czekalem na ruch reki ktory by mi kazal isc spac, lub pocieszyl ze nic sie nie stalo. Nic takiego nie dostalem. – Powiesz mi? – zapytalem w koncu. Jej oczy odwrocily sie w moja strone. Byly bardzo smutne. Niepewnie wodzila wzrokiem po mojej twarzy spogladajac czasem poza mnie. Jakby nie chcac sie przyznac, bojac sie swoich wlasnych mysli. – Kiedy jechalam z pracy widzialam wypadek – jej glos cichy i delikatny, lekko drzacy – Na poboczu lezal czlowiek. Byl przykryty bialym przescieradlem. Wokol byla gromadka ludzi, personel medyczny, strazacy. – Znalas go? – Nie – wyszeptala i czekala starajac sie chyba zebrac mysli. Wsunalem swoja dlon miedzy jej palce. Splotlem je razem. – Ale nie w tym rzecz. Obok przescieradla siedzial pies. Mial takie smutne oczy. Tak bardzo jest mi go zal, bo nie wiem czy go ktos zabral do domu. Poczulem wezel w gardle. Przysunalem sie blizej jej twarzy ocierajac lze ktora powoli wyplynela z jej oka swiecac sie w swietle lampki. Usnelismy przytuleni do siebie. W ciemnosciach nie moglem zamknac oczu. Migawka fotograficzna przeszlosci robila ciagle zdjecia. Czekalem az zasnie. Po cichu wysunalem sie z lozka. Sprawdzilem w drzwiach czy aby napewno spi. Spala. Wszedlem boso do kuchni. Na moj widok on sie podniosl, usiadl na dwoch lapach. Spojrzalem mu w oczy. Zwykle boje sie psow bo mnie gryza. Ten byl inny. Z lodowki wyciagnalem piwo i kawalek kielbasy. Dalem mu kielbase. Otworzylem piwo. Usiadlszy na ziemi obok niego, poczulem sie znowu, malym chlopakiem.