September 2006

Jest przewaznie tym za kogo sie podaje. Choc czesto ludzie w to nie wierza albo on sam ukrywa wszystkie swoje tajemnice przed nimi. Miewa dni kiedy buntuje sie przeciwko calemu swiatu. Wtedy chce go zdobyc i osiagnac szczescie jakim tylko on go widzi. To oczywiscie mija. Chodzac pozniej po zgliszczach swoich marzen daje sobie troszke czasu aby nabrac nowych sil i celow w zyciu. Zamieszkal w przezroczystej pomaranczowej butelce. Zrobil to dlatego ze podoba sie mu pomaranczowe niebo. Takie jest tylko czasem, tak jak i jego usmiech w sercu. Pokazuje swoj swiat innym, wiedzac ze wielu z nich nie zobaczy tego co widzi on. To wcale go nie denerwuje ani nie wystrasza. Przeciez on sam nie rozumie zycia innych. Lubi sie im przygladac z boku. Bez oceny zapamietuje kazdy szczegol rozmow i gestow. Zachwyca sie zachowaniem innych ludzi, tym jak czasem sa oni bardzo dorosli mimo swojego mlodego wieku i na odwrot. Swietnie zdaje sobie sprawe z tego ze jest sam. Bywa okres ze mysli o tym stanie jako czyms do czego juz sie zdazyl przyzwyczaic. Jednak zycie nauczylo go tego ze nigdy nic nie wiadomo, a chwile smutku i przerazenia zawsze wracaja. Mimo to on wciaz jest. Chcialby istniec dla rzeczy malych. Tych nie zauwazanych niemal na codzien. Dla zapachu kawy rano, blasku swietlikow wieczorem, dzwieku wielu rozmow naraz kiedy chodzi po sklepach. To sie stalo jego swiatem. Codziennoscia ktora coraz bardziej przestaje go przerazac. Postanowil sobie myslec ze to co jest i w jaki sposob jest nie moze byc inne wiec musi miec sens w tym jakie jest. Jednego dnia wyobrazil sobie swoja smierc. Zaczal liczyc ludzi ktorym lecialy by lzy po policzkach w tym czasie. No i zabraklo mu palcow. Prawdziwy rachunek swojego zycia mozna zrobic tylko poddajac sie najwiekszej prumie emocji. Tak tez zrobil. Poczul sie lepiej. Jest czlowiekiem bardzo cichym. Chyba nikt nie wie do konca na czym polegaja jego mysli. Sam sie czasem zastanawia czy sposob w jaki tworza sie wsystkie slowa w jego glowie jest taki sam jak u innych. Czy ludzie tak jak on czasem zrywaja sie z lozka o 2 lub 3 w nocy zeby usiasc na fotelu i zaczynac pisac. Odpowiedz jest tak. Doszedl juz dawno do wniosku ze wszystko kim jest i co reprezentuje jest ludzkie. Pewnie ze czesto moze myslec o seksie w sposob ekstremalny. Ale jest bardzo przekonany ze nie jest sam. Czesto fakt ze nie spotkalo sie nikogo w zyciu kto by cie zrozumial nie znaczy ze kogos dokladnie takiego nie ma. Jego codzienna wedrowka wciaz trwa. Bedzie taka jaka bedzie. Dni musza sie zmieniac w swoim nastroju. Krzyz zycia musi byc niesiony jesli jest nam dany. Radosc rowniez musi byc odebrana i dawana. Kazda mysl ma swoja twarz. Kazdy szept ma swojego wlasciciela. Kazda chwila ma swoje tik-tak.

Dzisiaj sobie obiecalem ze pojde wczesniej spac. Przez pol godziny lezalem na poduszcze myslac bardzo intensywnie z zamknietymi oczami. Myslalem glownie o sobie i beznadziejnosci swojego zycia. To byly szczere mysli ktore na poczatku bardzo ostro ocenialy moja osobe. Jednak pozniej odpuscilem sobie, tak jak sie komus odpuszcza grzechy. Wokol mnie dzieje sie wiele zlego, wiele takich rzeczy z ktorymi jak najbardziej sie nie zgadzam, wiec po co robic w sobie wojne z samym soba? Postanowilem jedno. Musze tu chyba czesciej zagladac. Moze od przyszlego miesiaca bede pisal codziennie chociaz jedna notke, traktujac ja jako moja modlitwe. A przeciez ja nie modle sie po to zeby tylko odmowic iles tam slow ulozonych w jedna calosc i wybebnionych na pamiec juz za mlodu. Moze to miejsce moglo by byc czyms wiecej, tak jak ta modlitwa.

Czasem milion mysli naraz prubuje w moich dloniach znalesc swoje istnienie. Innym razem nie ma nic. Jest tylko pusta przestrzen w glowie ktorej jest obojetne czyjekolwiek zycie. To nie znaczy ze wtedy jest zle. Wtedy jest po prostu cisza. Te polgodzinne mysli czekaja rowniez na swoj moment. To tak jak czasem jest z wierszem. Potrafie miesiacami bladzic w slowach i myslec kiedy mam napisac ten jeden maly wierszyk na ten a nie inny temat. Nie zawsze to sie staje, ale najczesciej tak. Wtedy mam ulge bo ciesze sie ze cos z tego myslenia pozostanie.

Jest malutka i przed nia stoi cale zycie. Od niedawna zaczela chodzic i juz stawia kroki dosc pewnie. Troszke smiesznie wymawia moje imie kiedy przechodzi obok mojego biurka w pracy. Leniwie macham do niej reka usmiechajac sie. Maluchy sa fajne ale nie na dlugo. Limit sobie licze w sekundach. Na minuty to ani one nie maja cierpliwosci ani ja ochoty :))).. To bardzo smieszne jak stoi za szyba przyciskajac do niej swoj maly nosek i patrzac sie na mnie. Oczywiscie nie wie tego ze jej male raczki brudza szybe a ja zaciskam zeby w lekkim usmiechu, znowu bedzie trzeba papierem przecierac slady malych paluszkow. Coz, czasem trzeba sie poswiecic dla maluchow ;))) Sa przeciez takie slodkie jak nie sa moje hehehe..

Moze za duzo mysle. Dochodze niekiedy do wnioskow ktore nie sa zupelnie zadowalajace, mysli ktore nie sa zbyt przyjemne o sobie samym. Widze tylko wady, a to mnie bardzo przygnebia. Zbyt wiele razy moja dusza po prostu umiera. Pustka, bezwartosciowosc i samotnosc tancza ze mna codziennego walca. Coz, w swiecie realnym zawsze dziewczynom odmawiam bo jestem tak sztywny ze to wyglada conajmniej smiesznie kiedy tancze. Tak, to one mnie zazwyczaj prosza o taniec ;)))).. Az dziwne prawda? :)))  Zas w swiecie swoich mysli, po prostu tancze. Nie mam ze tak powiem wyjscia. Kazda mysl dobija glebiej i glebiej. Niedlugo zaczne tracic rozum. Moze trzeba sie czyms zajac. Przebudowac strone. Zmienic jej wyglad. Znalesc prace. Wlasnie. Dzis myslalem o tym co bedzie za jakies 10  lub 15 lat. Przeciez wtedy to ja bede musial pomagac swoim rodzicom bo nie beda tyle pracowac co teraz. A tymczasem nic w tym kierunku sie nie dzieje. To jest straszne. Jestem wkorzony na samego siebie. Wczoraj w polsnie marzylem sobie o tym co bym zrobil gdybym wygral na loterii. Jak rozdzielilbym pieniadze zeby nie urazic nikogo, zeby nie wzbudzic zazdrosci. Doszedlem do wniosku ze najlepiej wziasc polowe i zwiac. Podzielic reszte miedzy rodzine i niech robia co chca, rozdaja komu chca rozdawac. Czasem dobrze jest nic nie miec. Mniejszy problem ;). Wrocilem do czytania ksiazek. Ich swiat jest dla mnie wybawieniem. Zanurzam sie w slowach jak w wodzie. Nie chcac utonac, wysuwam wystarczajaco glowe zeby oddychac i moc byc ciagle zanurzony, czuc jej cisnienie, jej cieplo. Kartki biegna szybko jedna za druga, juz nawet nie przeszkadza mi ze sa one po angielsku. Przyzwyczailem sie do tego jezyka. Kiedys to byl powazny problem ktory kosztowal mnie wiele stresu. Ale moze to zostawie na kolejny wpis.

Dzien sie konczy. Swierszcze, czy jak sie one tam nazywaja, zaczynaja spiewac w trawie. Swiat juz zyje swiatlami elektrycznymi. Niebo ciemnieje odkrywajac przykrywke miliardow gwiazd. Ksiezyc sie gdzies jeszcze wloczy poza drzewami, niesmialo wychodzac na srodek nieba. A Ja? Coz, patrze na mloda arabke ktora zawsze przechodzi w obcislych dresach, robiac mi apetyt. Ah, wlasnie. Za 15 minut mam przerwe na jedzenie :))..

Czasem sa te chwile w ktorych jestem soba. Moj wzrok zmienia sie i jest lagodny. Mysli przestaja odbijac sie od sufitu i zgodnie bladza ze mna jak dobrze wychowane pieski. Wtedy zastanawiam sie jak dlugo ta chwila potrwa. W koncu to tylko chwila. Jesli trzeba to uciekam w niej do przeszlosci. Jakims trafem zawsze przypominam sobie ostatnie wakacje jakie spedzilem bedac mlodym chlopakiem w Polsce. Zeby cos poczuc czesto trzeba to cos stracic. Zapach swiezo skoszonej trawy lub blask zachodzacego za swierkami ksiezyca i to cieplo, cisza. Czesto jestem na tej lace tak jak wtedy. Dziekuje wtedy Bogu za wspomnienia. Chcialbym postanowic sobie ze nie bede sie bal swoich mysli. Pozwole sobie samemu zaistniec w tym swiecie. Musze to zrobic powolutku i malymi kroczkami. Trzydziestu lat “wiezienia” nie mozna w jeden dzien zamienic w wolnosc. Jesli tego nie zrobie to nie poczuje sie lepiej. Zmarnuje szanse zycia i pokazania piekna duszy. Wpiew trzeba bedzie sobie wmowic kilka rzeczy. Nie jestem zly. Nie boje sie wszystkiego co jest w kolo. Podniose troszke glowe w gore i usmiechne sie swoimi oczami do ludzi ktorzy przechodza obok mnie. Pozniej dotkne sciany ktora mnie otacza. Za nia zapewne uslysze warkot zycia i krzyki wielu ludzi. Bede sie im przysluchiwal oswajajac siebie samego. Az wreszcie otworze okno przez ktore zobacze jak to jest poza moim swiatem. Przez to okno wleci swieze powietrze. Pewnie na poczatku kichne, bo pylek kwiatow jest wrazliwy w moim dosc rozmiarowym nosie. Ustale sobie dzien w ktorym wyjde za drzwi swojego pokoju. Wtedy jeszcze nie bede wiedzial czy to zrobie. Jest ku temu jeden jedyny powod. Bede za stary.

Stala na zmeczonej dniem ulicy. Przygladajac sie samochodom nie widziala ich. W dloni mala muszelka. W oczach smutek i tesknota za jego dotykiem i slowem ktore zawsze potrafil tak wypowiedziec ze robila sie spokojna. Juz drugi dzien go nie ma. Przyjedzie dopiero za kolejne dwa. Zaczela isc chodnikiem i wyciagnela reke, ale nikt jej nie dotknal. Kolejny odruch do ktorego nie jest przyzwyczajona, ktorym nie umie zyc choc nie tak dawno jego i jej zycie polegalo zupelnie na samotnosci. Zaczal padac deszcz. Wlosy mokre w taki sposob w jaki on je lubial. Komurka delikatnie laskocze swoim wibrowaniem. Krotka wiadomosc “Kocham Cie”.

To wciaz ta sama noc. Sen mnie jeszcze nie polubil. Mimo iz mam wygodna poduszke. Oczy mam wciaz zywe i ciekawe ciemnosci ktora mnie otacza. Beata Kozidrak jak zwykle milo spiewa. Patrze na zachod slonca ktory sam sfotografowalem. Wracaja mysli o tamtych dniach. Wraca spokoj ktory wtedy w sobie czulem. Chcialbym jednego dnia pofrunac w swiat, byc tylko soba. Nielatwo jest byc soba w dzisiejszym swiecie. Kazdy kto zyje obok czegos wymaga. Rady ktore slyszy sie nie zawsze sa sluszne. Nawet w wiekszosci sa zle i bez zrozumienia. Nikt nie wie co ten ktos mysli i jak widzi caly ten swiat. Ten ktos to na przyklad Ja. Wszystkim sie wydaje ze to takie proste, ze trzeba po prostu cos zrobic. Nie znaja bolu jaki sprawiaja inne oczy. Cierpienia ktore sie czuje codziennie wysychajac w srodku z samotnosci. Dobrze ze to nie trwa zawsze. Na klatce mam trzy krazki skory ktora wyglada troske inaczej. Boje sie ciut o to co to moze byc. Mam nadzieje ze nic strasznego, ze nie kolejny krzyz w zyciu.

W sluchawkach cicha muzyka, ta ktora lubie najbardziej. Specjalnie tak robie czasem zeby odejsc w myslach gdzies indziej. Zeby spojrzec na swoje zycie przez moment z boku. Kiedy bralem prysznic myslalem ze moze ze mna nie jest tak zle. Kiedy stoje przed lustrem nie brzydze sie osoba ktora widze. Dluzej spogladam mu w oczy a odbicie spoglada w oczy mnie. Chyba na tym polega lustro? :)))..  Najgorsze jest chyba to ze sie ma zawsze ta swiadomosc swoich wad. Ta mysl zabija wszystko. Nie pozwala pozostawic calej przeszlosci i pojsc sobie dalej do przodu. Uspokajam siebie samego muzyka lub patrzeniem na rybki.

Glaszcze wlasnie dlonia swoje kolano. Zastanawiam sie czy kobieta chcialaby to robic, glaskac moja skore i czuc jak na niej sa delikatne wloski ktore laskocza wewnetrzna czesc dloni.

Tak wiele mialem napisac i wszystko jakos ucieklo. Moze wroci jak otworze oczy…

W pierwszej chwili pomyslalem ze nie bylo jej w mieszkaniu. Przeciez dzis konczyla wczesniej, a na dodatek jest weekend. Wowczas uslyszalem glos dobiegajacy z lazienki. Po cichu zatrzymalem sie przy lekko uchylonych drzwiach. Poczulem wilgoc pary a z nia zapach kolorowych swiec ktore czesto stoja w kolo nie zapalone. Nie znalem tej piosenki ale bardzo milo brzmiala w jej ustach. Czulem sie przez moment jakbym byl intruzem nie w swoim domu. Podgladaczem ktorego podnieca to ze moze zagladac na naga i piekna kobiete. Juz wtedy mialem mile przeczucie ze bedziemy miec znowu epizod erotyczny ktorego rozne wersje beda sie mi pozniej snily jeszcze przez kolejny tydzien. Pchnalem powolutku drzwi. Otwarly sie bezszelestnie na tyle ze moja glowa zmiescila sie w szczeline. Nie zauwazyla mnie. Byla zajeta myciem swojej pieknej skory gabka ktora wygladala jak roslinka z egzotycznego akwarium. Przeszly mnie dreszcze. Zawsze tak jest kiedy ja widze. Nieraz chcialem zrozumiec dlaczego tylko ona sprawia ze to czuje. Jej cichy spiew sie urwal w momencie kiedy nasze oczy spotkaly sie. Wtedy miedzy mna a nia robi sie niewidzialny tunel w ktorym widzimy tylko siebie. Przez moment wodzimy sie oczami, pozwalamy iskrzec chwili ktora zaistniala. Wyciagnela do mnie reke ktora dotknalem czujac jaka jest ciepla. Miala na niej male babelki piany. Byla cala zanurzona w wodzie. – Skrada sie kotek, czychajac na myszke? Czesto wiedziala co mysle. Mowila do mnie niemal te same slowa ktore ja tylko marzylem w ciszy swojej wyobrazni. Kazdego dnia mnie to utwierdzalo ze ona jest wlasnie ta ktorej szukalem tak dlugo. Nie musialem jej wiele mowic. Ale to wlasnie przy niej nauczylem sie mowic o wszystkim. Nauczylem sie jak mozna istniec nie tylko w wyobrazni ale rowniez w realnym swiecie. W tych zmieniajacych swoj kolor, w zaleznosci od humoru, oczach, znalazlem sily na walke z wlasna samotnoscia. Nauczylismy sie cieszyc soba nie tylko przez seks ale i przez docenianie swojego piekna. Kazda chwila miala sens. Kazdy ruch byl zapisywany w slajdach naszej przeszlosci. Chcielismy stworzyc swoj wlasny, nasz, “album”. W nim sa chwile ktore przezylismy tylko dlatego ze Ja bylem w jej zyciu a ona byla w Moim. Bez wspolnego istnienia nie bylo by nic. Kiedy dotknela dlonia mojego policzka usmiechajac sie, uslyszalem w myslach ciche “Pstryk”. ………………….

Ochlodzilo sie nagle. Kiedy jechalem do pracy bylo jakby lato, a teraz jest prawie zima. Na zachodniej stronie nieba widnieja grube i ciemne chmury niemal przypominajace te z ktorych pada snieg. Toz nad horyzontem robia sie one rozowe od zachodzacego slonca. Dobrze ze nie przepowiadalem nikomu pogody bo jak zwykle okazal by sie ze mnie kiepski goral :)))). Nie wiem dlaczego pogoda sie robi dokladnie przeciwna do tej o jakiej ja mowie ze bedzie. Ale to nic. Jakas zawsze musi byc, trzeba tylko w niej znalesc szczypte piekna. Dzis szyba ktorej dotykam jest juz chlodna. Niedlugo po mojej dloni bedzie na niej zostawal slad niewielkiej mgielki.