Kiedy juz wszystko zawodzi i upadam twarza o ziemie, zamykam oczy i staram sie slyszec jego glos. Zawsze byl swego rodzaju inspiracja a szczegolnie w jego ostatnich dniach i zaraz po smierci. Slysze jak sie modli, jak ta modlitwe spiewa. Czasem zastanawiam sie jak to sie robi ze calego siebie sie oddaje sile wyzszej.
Kiedy juz wszystko zawodzi stoje z wzrokiem w blekitne niebo. Spokoj jest tylko wtedy kiedy nie ma juz nawet mysli.
Sprzatanie starych papierow trwa. Smieje sie do siebie kiedy znajduje w nich koperte sprzed ponad 6sciu lat w ktorej sa reklamy telefoniczne. Dlaczego ja to zachowalem to nie wiem i wiedzial nie bede. W tym tygodniu postawilem sobie zadanie ze do piatku wszystkie papiery beda uprzatniete. Tak wlasciwie to nie tyle uprzatniete co przekasowane przez maszyne ktora robi z nich cieniutkie paseczki. To bardzo nuzaca praca, tak wkladac zawatosci kopert jedna po drugiej i sluchac ciagle bzzzzzz… O dziwo maszyna sie jeszcze nie zaciela. Moze to dzieki olejowi. Tak, normalnie ja oliwie hihihihi… Pamietam jak sie zdziwilem w sklepie jak ja kupowalem kiedy mi pani zaproponowala dodatkowo dokupic do tego czegos olej. Mialem juz kilka takich rzeczy wczesniej ale zadnej takim czyms nie traktowalem. Jeszcze pol pudelka zostalo do konca.
Lato jeszcze trzyma sie pazurkami z calych sil. Noce sa takie ciche i cieple. Lubie to. Moze ten spokoj nakloni mnie do pisania znow wierszy. Tak dawno ich nie bylo. Czuje sie jakby opuscilo mnie cos wazne, jakby chwile uciekaly a ja nie wiedzialem co sie stalo.
Tamtego dnia kiedy powiedzialem im ze juz wiecej nie bede sie staral poczulem wielki smutek. Odcialem marzeniom skrzydla. Tym samym marzeniom dla ktorych zylem przez wczesniejsze kilka miesiecy wytrwale sie uczac wszystkiego. Poczulem bardzo niska cene wlasnego siebie. To bylo i wciaz jest swego rodzaju pojednanie sie z swiadomoscia iz inni mysla ze jestem do niczego. Czasem wydaje mi sie ze to jest nawet podobne do stawania sie bezdomnym. Przeciez ci ludzie tacy zawsze nie byli. Mieli rodziny, domy. Teraz zebrza. Ja robie to samo. Zaciskam zeby kiedy widze piekna kobiete bo wiem ze mnie na taka znajomosc nie stac. Staram sie nie zazdroscic widzac radosc innych. Wynagradzam to sobie chyba tym ze jak komus w czyms pomagam to nawet nie czekam na dziekuje, tylko tak po prostu posuwam sie dalej. Mam wtedy cicha nadzieje ze nie beda o mnie myslec jak o kims komu nic nie wychodzi. To troche smutne. Nawet pisanie o tym niewiele pomoze. Dlaczego w zyciu czasem mozna sobie pozwolic tylko na mala iskierke nadziei a nie caly plomien? Siedze w ciemnosci z glowa oparta o swoje dlonie. Ciezar mysli juz mnie przerasta.
Chcialem by poznala moja bezwstydnosc wobec niej. Wiedzialem ze chce sie cala oddac dla mnie. Zadna taka nie byla, albo byly inne. Kazda pewnie jest nietypowa a ich roznica to imie ktore posiadaja. Chcialem aby poczula jak moje cieple dlonie wsuwaja sie pod rabki jej bielizny. Jak usta caluja jej szyje i szukaja namietnie jej ust. Chcialem ja zobaczyc jak zsuwa z siebie spodnie zeby pokazac sie w bialych majteczkach tylko dla mnie. Abym mogl go wysunac i dotknac. W naszych sluchawkach bylo to co nas laczylo, przyspieszony oddech. Wlasnie taka ja chcialem, bezbronna i drapiezna zarazem.Oddajaca mi swoje cieplo pocalunkow i rozkrok kolan. Pragnaca mojego wzroku na calym jej prawie nagim ciele…….
Najlepiej jest powiedziec sobie ze w zyciu to trzeba sie uczyc na bledach innych. Ale tak chyba nie jest. Nigdy nie zna sie smaku grzechu dopuki sie go nie pozna osobiscie. Zaden czlowiek nie wie co to zwyciestwo dopuki go sam nie osiagnie. Wnoszenie doswiadczen innych w swoje zycie jest chyba tylko po to aby siebie samych pocieszyc z tego lub innego powodu.
Momentami mysle o tym jak latwo moglbym ja zdobyc. Kilka szeptow i byla by taka chetna aby zrobic cos o czym kiedys nie chciala nawet myslec. Wtedy wkladam dlonie pod zimna wode w kranie i oplukuje swoja twarz. To jest moment kiedy patrze na zycia innych i te same bledy przed ktorymi stoje ja sam. Pokusa delikatnie ociera sie o moje mysli. Rozsadek splywa z kazda kropla zimnej wody. Mysle o tym. Robie to tylko po to aby byl spokoj. Dla dobra wlasnego i ilus tam jeszcze osob. Abym mogl patrzec w oczy i isc z podniesiona glowa. Ale jak dlugo? Nie odzywam sie aby juz nie byc w tej niepotrzebnej dla mnie sytuacji w ktorej kontrola nad soba przestaje istniec. Klepie siebie samego po ramieniu kiedy moge z boku tylko patrzec, bez odzywania sie.
Kilka dni przerwy. Tak czasem wymaga tworczosc ;))).. Trzeba nabrac malego dystansu nawet do tego co sie samemu robi. Chwila jest troszke nietypowa. Jest pozny poranek. Postanowilem otworzyc swoje nowe plastykowe okno zeby odetchnac swiezym powietrzem. Jest swieze i chlodne. Na domie sasiadow siedzi spokojnie golab. Slucham piosenki “Czarny blus o czwartej nad ranem” SDM. Czasem ta godzina jest jeszcze dla mnie noca, lub otwieraniem oczu po koszmarnym snie ;)).. Jesienna cisza juz sie zdazyla zadomowic na dobre. Ociupinke martwie sie o swoje zdrowie. Zauwazylem ze lekko urusl mi brzuszek ;))).. Stojac jednak na wadze nie widze zadnej roznicy. Wiec, pewnie samokrytyka bierze za bardzo gore i musze sie sobie jeszcze raz przygladnac. Przyznam ze wolalbym patrzec na kogos innego. Chociazby o tej porze, rano, zrobic sobie dwie kawy i moc je z kims wypic czy to w domu czy to gdzies w swiecie pelnym ludzi. Juz dawno nie wychodzilem do sklepow spacerujac miedzy jednym a drugim sklepikiem i specjalnie zwalniajac obok Victoria Secrets. Na tym sklepie zawsze trenuje zezowanie ;))).. Nie moge sie temu oprzec. Coz jestem tylko facetem. Staram sie w tym momencie nie myslec o bezsensownosci swojego zycia. Jedna mala chwila w ktorej istnieje bez koniecznosci planowania kolejnej chwili kolejnego dnia, i bez przeszlosci ktora zabiera zawsze kazdy kawalek szczesliwej nadziei.
Najczesciej wmawiam sobie ze jestem juz uczuciowo wytarty. Zycie odebralo mi szanse na to aby z kims byc i poswiecic tej osobie uczucia, to tez sobie mowie. Jednak przy odrobinie szczescia dostrzegam w sobie cos zupelnie innego. Mimo to ze pewne rzeczy robilo sie juz wiele razy w moich myslach widze wciaz szanse na usmiech, na poczucie tego czegos co nie da sie do konca opisac. Ostatnio przylapuje sie na tym iz mysle ze ja naprawde jej to wszystko mowie. Te slowa i te pocalunki maja jakies dziwne inne znaczenie. Wiem ze to wszystko to tylko gra fikcji, zarazem pozwalam sobie zamknac oczy i czuc jej dotyk. To jest chyba tak jak byc dzikim mustangiem i powoli ulegac siodlu. Pozwalac na siebie usiasc i soba sterowac w odpowiednim kierunku. Stawac sie dwuczesciowa caloscia. Nie patrze w przyszlosc, choc w moim wieku to chyba jest bardzo wskazane. Licze tylko terazniejsze chwile ktore mi daje a dzieki ktorym zapominam o swojej samotnosci, o swojej depresji zyciowej. To jest bardzo ciekawe jak teraz widze swiat zupelnie inaczej niz zalozmy 15 lat temu. Nadzieja wciaz jest ta sama i ona chyba sie nie zmieni. Jednak rozsadek jest pelny tego czym go nasaczyla codziennosc. Czasam sa to zdawalo by sie rzeczy zle, bo taki jest swiat. Innym razem doswiadczenie staje sie dobrym atutem w rozmowach z innymi. To takie mile uczucie kiedy widzisz mlodego czlowieka jak on popelnia pewne bledy w swoim zyciu ktore wydaja ci sie bardzo znajome i mozesz go nie tyle naprowadzic na nowa droge co delikatnie skazac inne mozliwosci lub wzbudzic nadzieje na odrodzenie tych mozliwosci. Innym razem to ja jestem uczniem zycia. Najgorsze dla mnie jest chyba to ze widze swoje bledy albo widze wiecej niz powinienem. Zalozmy ze jestem w towarzystwie innych osob. Rozmawiamy o czyms i czasem palne cos na co inni nie beda wiedziec jak nawet zareagowac. Wiem wtedy ze rozmowa potoczy sie dalej ale ja bede myslal o tej chwili w ktorej to cos palnalem. Bywaja ludzie ktorzy wcale sobie z tego nie zdaja sprawe i po prostu ida dalej. Ja wloke za soba caly bagaz mysli. Moze to jest wlasnie ten blad. Zbyt ciezko sie idzie do przodu spogladajac wciaz za siebie. Dlatego wlasnie pozwalam kwiatom milosci zakwitac raz na jakis czas. Ich won mnie uspokaja i zabiera w zupelnie inna rzeczywistosc. Ta rzeczywistosc w ktorej ktos widzi mnie jakim jestem w srodku swego serca. Wiem ze to trudne zadanie, zrozumiec kogos, a chyba tymbardziej zrozumiec siebie samego. Ja tego zadania wcale nie ulatwiam osobom ktore maja ze mna kontakt. Jednak wiem ze do mojej duszy, jak i do innych sa rozne klucze, ktore otwieraja ktorys z jej kawalkow.
Po raz pierwszy widzialem jej lzy. Zeslizgiwaly sie po policzkach. Ja stalem za firanka patrzac jak ona patrzy w okno. Staralem sie wybrac miedzy samotnoscia a bezradnoscia. Pozostawilem na podlodze cien ktory siegal jej bosych stop. Chyba go widziala bo krople lez padaly na moja “glowe”. Chcialem plakac tak jak ona, zeby zabrac choc kilka kropelek ze soba. Nie moglem. Przez moment umarlo we mnie uczucie. Schylilem sie i na podlodze zostawilem kartke. Na niej bylo wszystko co chcialem powiedziec. Tak wlasnie dzisiaj rozmawialismy ze soba, przez listy, na ktorych byly kropelki lez. Opowiedzialem jej polowe swojej przeszlosci i to jaka cenna byla dla mnie od momentu kiedy zderzylismy sie ze soba wtedy na wakacjach. To bylo wazne dzis, aby wiedziala ze juz jest inna, ze my jestesmy inni. Dopiero dzis dowiedzialem sie czym jest dla niej szczescie. Pamietam ostatnia linijke jej listu….. “…… aby zyc trzeba oddychac. Dzis dzielimy sie tym co nas boli i co ukrywalismy przed soba. Jutro bedziemy musieli nauczyc sie z tym zyc….czy jutro bedziesz mnie wciaz kochal?”
Jego wiersz wciaz nie daje mi spokoju. Tak wiele juz czasu minelo odkad zartowalismy razem. W slowach odnalazlem smutek i rozpacz. Bezsensownosc zycia ktora tak bardzo i mi jest znajoma. Staralem sie go pocieszyc jak tylko kumpel moze pocieszyc kompla. Mysle o nim jak o przyjacielu ktorych nie mam za wiele. Rozmawianie z mezczyzna to nie jest cos co mnie zbytnio pociaga. A jednak wtedy rozumielismy doskonale swoje zarty. Mam nadzieje ze wyjdzie z tego i napisze znowu. Moze ja powinienem znowu napisac, sprawdzic czy sprawy sie maja dobrze. Ten swiat sie wydaje bez sensu, ale moze dlatego ze za daleko patrzymy w chmury. Za odlegle sa czasem zycia aby mogly jakos oddzialywac powaznie na nasze zycie, albo tak bardzo oddzialywuja ze jestesmy zupelnie bezradni w niemocy zmienienia w nich czegokolwiek. Ostatnio wszedlem na chat na ktorym bylem juz kilka lat. Natknalem sie na zupelnie innych ludzi ktorzy sa mi obcy. Zadziwiajace jest jednak to ze problemy sa te same, ze wszystkie sprawy wygladaja podobnie jak kiedys, jak bylo zawsze. Juz inni ludzie rozmawiaja na te same tematy, staraja sie stworzyc atmosfere pokoi i naklonic ludzi do jakiejs skladnej ludzkiej rozmowy. Posrod nich sa ci cichacze co na boku zalatwiaja sprawy ktore tylko ich interesuja. Obok siebie siedza idioci i ludzie rozsadni. Kazdy z nich chce skosztowac smaku czatu, bycia moze kims innym niz zazwyczaj sie nie jest lub sie nie ma odwagi byc. Odnalazlem sie gdzies indziej. Posrod innych ludzi w atmosferze ktora czasem mi sie wydaje byc tak bardzo realna. A przeciez to wciaz jest chat. Uzaleznienie jest to samo. Czy tak ma wygladac moja reszta zycia? Przeraza mnie to czasem. Utrzymuje tylko pilnie to swoje male swiatelko nadziei gleboko w sercu. Ono nie moze zgasnac. Tylko to czesto jest powodem mojego ukrytego usmiechu… Przeczytam znowu jego slowa, gdzies musi byc sprawiedliwosc na tym swiecie.
To bylo mile kiedy znowu bylismy razem. Podniecalismy sie we wlasnych slowach, myslach ktore przeplataly sie z soba jak nagie dlonie. Chcialem jej jak chce mezczyzna, poczuc jak wtedy pachnie, jaki jest jej dotyk…
– Chcialbym ja poglaskac…
–Zrob to…
-A zrobisz mi zdjecie swojej cipki?
–Musze o tym pomyslec :)))
-Pomysl, nie spieszy mi sie…
–Chyba mi sie to bardzo spodoba :))
-Mi rowniez :))