Przyznam szczerze ze wole juz ogladac zolte kaczuszki w tej reklamie niz ta gupia mucha co ciagle bzyczy. Wszedzie jej pelno ;))))…
Wczoraj bylem pomoc kuzynowi w przeprowadzce. Coraz mniej sie nas robi w jednym miejscu. Wszyscy osiadaja gdzies daleko. Moze bede mial coraz wiekszy swiety spokoj.
Moj codzienny akt zycia wciaz jest odgrywany w tej samej roli, siebie samego. Moje dazenia sa odbijane przez zycie jak groch o sciane. Kobiety ktore chcialbym kochac sa dla mnie niedostepnymi wiezami Babel. Nadal szukam sposobu na nie dawanie swojej duszy juz nigdy wiecej. Za kazdym razem przegrywam ze swoja slaboscia, a moze to jest moj zyciowy atut ktorego niezmiernie nie doceniam. Gdzies na swiecie, i ja w to bardzo wierze, sa kobiety jak amazonki. Cichodajki ktorym nie zalezy na uczuciu choc ukrywaja sie pod jego plaszczykiem kiedy za kazdym razem prosza o wiecej, placzac ze to juz nie jest milosc, ze kiedys bylo inaczej. Stwardnialem. Przestalem czuc rozkosz, uczucie. Gdzies te iskry nadziei bladza w przestrzeni ktorej nie umiem nazwac. Pewnie ten ktos jest tak blisko, tak na odleglosc ust. Zabierz moje mysli. Niech ich bedzie mniej, niech bedzie lzejszy moj umysl. Zabierz i wyrzucw pobliskim smietniku. Zabierz i zatrzymaj w swoim sercu. Ty, nikt inny.
Droga M. Nie moglem napisac bo e mail nie zadzialal. Jesli to przeczytasz, odpisz i podaj dzialajacy e mail. Pozdrawiam.
Nie wiem czy juz o tym pisalem. Czasem sobie o czyms duzo mysle i pozniej wydaje mi sie ze to juz bylo w blogu hihi.. A gupio by bylo sie ciagle powtarzac. Kupilem sobie jakis czas temu sluchawki. No i wreszcie zadzialaly. Czuje sie w nich jak prawdziwy czolgista, ale jakas cena wygluszenia roznych dzwiekow w kolo mnie byc musi. Mam za to dzwiek ktory symuluje sytuacje bycia w kinie. Naprawde cacy.. ;))…
Znow mija wieczor ktorego sekundy odmierzam kazdym swoim oddechem. W takich momentach szukam jednego autora dzwieku, Ernesto Cortazar. Kiedys byla taka strona z ktorej mozna bylo sciagac mp3. Niestety wszystko stalo sie juz tylko mila do wspominania historia. Jego piano pozwala mi na chwile spaceru w swojej chyba bujnej wyobrazni.
Mysle o niej jak ubiera dla mnie biala bielizne. Nie wiem dlaczego ten kolor. Ot tak po prostu. Moze lepiej widac kiedy rozsuwa leciutko kolana podnoszac palcami wyzej swoja sukienke. W cieniu swoich ud daje mi przez moment skosztowac swojego piekna. Czuje nieodzowna chec uklekniecia wtedy miedzy jej udami. Bawi sie mna, ale ja jej na to pozwalam. Po czesci dlatego ze sam zapominam o calym swiecie i nie umialbym inaczej zareagowac niz wpatrywac sie w nia. Wyobrazam ja sobie jak jednym paluszkiem pociera o delikatny material tejze bielizny. Ma wtedy swiadomosc ze ja zaczne uderzac o bramy swojego swiatu, chcac je zburzyc dla niej. Moze oboje wtedy chcielibysmy wlasnie tego, przestac istniec tylko w snach. Zapamietuje kazdy ruch, kazda zmiane oswietlenia. Wchlaniam jej piekno chcac z kazda sekunda ktora juz jest, kolejnej ktorej jeszcze nie ma.
No i moj rekord trafil ze tak powiem szlak. ;))).. Ale to nic, przyjda jeszcze mam nadzieje miesiace w ktorych uda sie mi pisac codziennie. Tak chociazby dla jaj ;))).. Co niektorzy widze ze nawet potrafili zatesknic. To bardzo mile ;))
Ale tak na powaznie to odszedlem na ciut bo chcialem sie temu wszystkiemu przygladnac z boku. Swoje zycie uwazam za bardzo szare. Coz sie bowiem moze wydarzyc kiedy ktos ciagle siedzi w domu. Dzisiaj pomyslalem sobie ze musze sie jakos fizycznie rozladowac i nie trzymac tego wszystkiego stlumionego w sobie. Nie pozwalam pewnym myslom na wyplyniecie na wierzch. Stad ta cisza. W swoich marzeniach chyba czuje sie najbezpieczniej. Chwilami mam dosc. Ale podnosze sie, czesciowo udajac radosc.
Normalnie juz sie zastanawiam co moge kupic na swieta pod choinke. Co roku ten drazniacy mnie obrzadek przechodze bardzo nerwowo. Bywaly lata ze robilem zakupy w Wigilie. Juz nigdy tego nie zrobie. Zwariowany ruch w sklepie i na ulicach uswiadomil mi ze lepiej to zrobic wczesniej.
Liscie na drzewach zaczynaja zolkniec. Dzisiaj rano przejezdzalem przez park. To wygladalo tak pieknie. W tafli jeziorka odbijaly sie wszystkie drzewa. W powietrzu byla lekka mgielka, spowijajaca jeszcze spiac poranek. Chcialem sie zatrzymac, postac tam na chwilke, zaistniec razem z tym wszystkim chociaz kilka minutek.
Chcialbym zeby mnie ktos teraz dotknal. Ale nie tak zwyczajnie. Chce tego dotyku intymnego, przy ktorym dwie osoby wydzielaja nieco wiecej ciepla niz zazwyczaj. Bardzo mi tego brakuje raz na jakis czas. Taki okres miesiaczki chyba ;))).. Juz od kilku dni czuje sie dobrze. Swiat sie za bardzo o mnie nie pyta. Udzielam sie raz po raz tylko po to zeby chociaz kilka osob mnie zapamietalo z dobrej strony. Zamykam swojego wewnetrznego tygrysa w klatce. Nie pozwalam mu na egzystencje. Swoj glod topie w myslach, marzeniach.
Jest slonce, a jednak nie ma radosci. Moge tylko przygladac sie swoim dloniom jak promyki odbijaja sie od paznokci. Te same palce ktore mogly by dotykac i sprawiac przyjemnosc, wlocza sie po krawedzi biurka jak bezdomne. Moze zbyt daleko siega krawedz, za cieniem firanki konczy sie swiat ktory nazywam swoim. Tam juz sie boje isc. Zuzyta krawedz jest moja wlasnoscia. To o nia ocieram codzienny trud, swojego wlasnego istnienia.
Zdjalem w lazience wszystko z siebie. Czulem ze musze. Czasem ubranie zamyka mnie jak w klatce, czuje sie niemal klaustrofobicznie. Teraz jest lepiej. W srodku jesieni jest takie cieplo jak w lecie.
Juz tak dawno nie spalem jak ostatniej nocy. Ocknawszy sie rano wpierw pomyslalem sobie ze pewnie znowu jest czwarta lub piata. Swiatlo w oknie jednak uswiadomilo mi ze tak chyba nie jest. Zegarek pokazywal 7:05. W koncu dlugi spokojny sen.
W glowie panuje chwilowe beztemacie.