Budze sie wczesniej. Jeszcze noc nie zdazy sie zazwyczaj zeslizgnac z naroznikow ulic. Blade lampy sa na granicy swojego wyczerpania. Majac juz dosc nocnego czuwania. Nie ma swiergotu ptakow jak to jest latem, tylko chlodny powiew wiatru budzi moja twarz dodajac jej rumiankowego wygladu zdrowego czlowieka.
Wiem ze ja rozbieram. Kawalek po kawalku z jej cnoty. Zabieram ta niewinnosc ktora przedemna sie zakrywa. Czuje ze jest inna, nie taka jak mowi, czuje ze chce przezyc chwilke rozkoszy za ktora nie bedzie musiala przepraszac samego Boga.
Dni staly sie bezszelestne. Jakby bez koloru tych wszystkich lampek ktore mrugaja na dachach domow i brzegach poreczy. Odlegle patrze, przygladajac sie zimnym chmurom. Wszyscy i wszystko takie obce, tylko wnetrze kieszeni kurtki wydaje sie byc moim miejscem. Tym w ktorym znajduje kawalek ciepla. Nie jestem zly, nie jestem smutny, nie jestem wesoly. Zawieszony w powietrzu pozwalam chlodnemu wiatru zalzawiac swoje ozy.
Przez moment zycia stala sie najwazniejsza nowela jaka czytam. Przez kilka godzin potrafi mnie trzymac w niepokoju, podekscytowaniu i checi wspolnego ataku slow. Dwoje umyslow umiejacych sie nawzajem uwiklac w jedna fabule, pochodzac z tak odleglych i roznych miejsc. Znow przez moment odnalazlem w sobie glod uczucia ktore staralem sie w sobie zabic zeby nie cierpiec. Zapominam o przeszlosci, oddzielam ja od siebie jakby byla nie moja, za furtka jutra zostawiam doswiadczenia ktore moglby mi przeszkodzic w tym co teraz. Jak dziecko uczy sie raczkowac a pozniej robi pierwsze kroki, tak ja wyobrazam sobie swoja nauke milosci. Taka mala pruba zeby poczuc to o czym sie mysli, zeby dac poczuc innym swoje mysli. W dwoch dloniach trzymam losy swojego kolejnego jutra. Juz ze swiadomoscia doroslego czlowieka spogladam ze spokojem na szczeniacka milosc ktora siedzi w postaci dwoch mlodych osob na lawce pod drzewem. To nie bylem ja, moze juz nigdy nie bede. Wyroslem z wieku w ktorym golenie twarzy to cos co sie najpierw robi po kryjomu do dnia w ktorym kazdy w kolo przyjmie do wiadomosci ze to jest koniecznosc, ze to juz jest ten dzien i ten czas. Moge kochac, tak sobie szepce przygladajac sie w lustrze swojej samotnosci w oczach. Uznaje tylko te dni w ktorych na twarzy jest szczery usmiech, nie wywolany przez czyjas prosbe ale przez sam z siebie.
Czy we mnie cos umarlo? Moze. Sam juz nie wiem. Doswiadczenia ostatnich dni staly sie jak tatuaze na moich oczach. Przebite serce ktore boli najbardziej wtedy gdy jest ranione przez bliska osobe. Poddalem sie zeby znalesc spokoj. Ryzyko ktorego sie podjalem niezaleznie od jego wyniku. Ten swiat zostal stworzony rowniez dla mnie, tak samo jak i ja dla niego. Nie chce juz walczyc. Chce tylko czuc ze ktos umie dotknac mojej dloni. Chcialbym zobaczyc swiatelko czyichs oczu w swojej duszy ktora zaslaniaja czasem czarne mysli.
Dzis jest ta noc w ktorej znowu chcialbym byc malym chlopcem, tym ktory stoi w oknie i wypatruje w ciemnosciach nocy sylwetki grubego pana z broda. Tak juz niestety nie jest, za to sa z tego okresu mile wspomnienia dziecinstwa. Zawsze noc wczesniej pastowalismy z bracmi swoje buty koscielne, ukladalismy je w kuchni na oknie ( nie pytac dlaczego bo nie wiem ). Rano mniej wiecej okolo 6 docieralismy do paczek z prezentami. Co niektore z nich juz byly nam znane z wczesniejszego rekonesansu calego domu. Rodzice musieli przeciez gdzies te gry schowac. To byla prawdziwa radosc kiedy otwieralismy szeleszczace papiery i czuli zapach cukierkow. Dzis juz nie czekam na mikolaja. Po ulicach tu gdzie jestem w ten dzien ich nie ma. Ta niemal swieta noc mija jak wiele innych, tych ktore zaczynaja juz byc mrozne. Ksiezyc dzis sprzyja wygladaniu na mikolaja, jest duzy i jasno swieci. Kiedy pewnych rzeczy z mlodosci nie da sie juz odwrocic, trzeba myslec jak sprawic taka mlodosc komus innemu, aby nigdy nie zabraklo wlasnie takich wspomnien.
Wiec jest Grudzien, miesiac w ktorym portfele ida na odchudzanie. Przyjechawszy dzis rano do pracy, zastalem w lobby, prawie ze ustrojona choinke. A moze prawie to zbyt duze slowo. Wyglada jakby ja przywlekli za samochodem po autostradzie godzine jazdy stad :))).. No ale, czego mozna oczekiwac po plastiku? Dzis pewnie zrobia jej lekki makijarz. Powiesza sie lampki i inne bajery.
Wczoraj myslalem ze spadnie snieg. Wygladnawszy za okno z przerazeniem stwierdzilem ze pogoda wyglada huraganowo. Na szczescie nie trwalo to zbyt dlugo. Sniegu nie ma, narazie. Chcialbym zeby chociaz w swieta, tak troszeczke pruszylo, jak na e-kartkach :)).
Grudzien to jednak cos wiecej niz wszystkie swieta, zbieranie sie rodzin, wariowanie na punkcie zakupow i prezentow. Dla mnie jest to rowniez miesiac (a przynajmniej jego koncowa faza) przewiniecia, przeanalizowania i podsumowania calego roku. Jeszcze o tym nie mysle. Zostawiam to sobie na pozniej.
Raz na jakis czas jak sie to popularnie mowi, robie sobie dobrze. Tylko po to zeby nie wpasc w depresje. Staram sie rozbawiac to dziecko ktore we mnie drzemie, aby ono ciagle istnialo i nie poddalo sie swiatu. Zwykle pocieszalem innych, dodajac im otuchy ( tak przynajmniej mi sie zdawalo, a przynajmniej staram sie dla ludzi byc zeby ich po prostu wysluchac bo tego najbardziej brakuje ), teraz to robie sobie. Rozmawiam ze swoja dusza. Jesli to oczywiscie jest mozliwe i ma jakikolwiek sens. W moim swiecie to ma sens, wiec moze to jest w tej chwili naj egoistyczno-wazniejsze. Widzenie siebie jako osoby innej, drugiej daje mozliwosc nie tyle oceny ( bo to tu nie jest najwazniejsze ) ale chociaz zobaczenia sie w innym swietle.
Wiec….czekam. Na pierwszy snieg.