February 2007

Powiedz ze kochasz, kiedy otworze rano oczy. To wszystko nie moze byc snem. Zabieram w dlonie godziny zamknietych oczu, w nich istniejesz. Poranek odbierze mi swoim pieknem radosc twojego istnienia. Piekno zastapi piekno. Czy kochac moge? Mowie sobie ze nie. Bez szans jest latwiej istniec dalej i do konca. Mowie sobie rowniez ze tak. Kazde serce zasluguje na szczescie. Wiec slucham. Bojac sie promieni slonca. Za oknem wciaz jest nasza noc, w ktorej spelniaja sie sny. No tak, tylko w nich istniejesz Ty.

Spisz. W swoich wlosach schowalas widok mojej twarzy. Na policzku wciaz jest wilgoc ust, ostatniego pocalunku przed powiedzeniem sobie dobranoc. Snisz, a w tym snie jest kolejny nasz wspolny dzien, taki sam jaki ma sie jutro wydarzyc. Tuz obok oddychasz w zamknietych oczach chowajac swoje mysli. Kiedy glaszcze twoje wlosy, snie tak jak i ty.

Pisze bo znow jest noc a mysli sa glodne Ciebie. Widzialem twoje odbicie w realnym swiecie, dotknalem dloni. Tak bardzo realne staja sie marzenia o tym jak szepczesz moje imie z bliskiej odleglosci. Dzis chcialbym poznac rysy twoich dloni. Jak czarodziej, czytac przyszlosc, ta nasza przyszlosc. Gdzies w nich jest zapisany dzien w ktorym mysli staja sie materialne. Nie spie, ale nie powiem Ci o tym. W moim snie splatamy ze soba dlonie przy pierwszym spojrzeniu. Rozbieramy sie z przeszlosci stojac w nagiej chwili, aby nic nie stalo nam na przeszkodzie aby istniec, aby byc. Tobie chce powiedziec czarodziejskie slowa, Ciebie chce nazywac slowem drobnym.

To Ja. Tylko moja mala osoba. Pisze do Ciebie w przelocie tej chwili aby moc choc przez moment ujrzec kolor twoich oczu przy zachodzacym slonca blasku. Usmiechasz sie i placzesz. Nielitosciwie trwasz w chwili ktora ja nazywam juz przeszloscia. Nawet tak samo pachniesz. Wiosenne kwiaty co roku przypominaja mi zapach twoich wlosow kiedy krylem pod nimi swoje oczy. Wlasnie, dotyk, taki pewny i wyzywajacy. Nie szeptane slowa mowilismy sobie w spojrzeniu. Pisze bo noc jest tak samo dluga jak i tamte, swiat sie tu jakos nie chcial zmienic. Istniejesz wciaz gdzies na bialej nie zapisanej kartce. Znam twoja twarz, oczy, a przeciez nie znam tak naprawde. Stoje obok zgliszczy naszych marzen, patrzac w niebo.

Zmieszany gdzies w codziennej rozmowie o przyszlosci. Przeciez tak nie mialo byc, szkoda tych wszystkich szkolnych lat. Slowa ktore juz nie musze pamietac, odkrycia niejednego momentu ktory istnial tylko po to zeby znow upadlem. Teraz do tych mysli podchodze z dystansem. Jak niepewny czlowiek stojacy przed naga kobieta. Oniesmielony jej pieknem i pelny nadziei na to co moze sie stac za pare chwil, ale i w strachu przed tym jak bardzo sie moze spalic. Odtracam swoja nadzieje jakby byla dla mnie koszmarem. Inni budza ja na nowo. Widze ich starania i to ze moze wierza mocniej niz Ja. Paranoja slow ktore ciagle otrzepuja sie ze strachu i zaczynaja zyc na nowo. Tymczasem ja stoje obok. Pogodzony ze swoim ukrzyzowaniem i nieprzebaczalnoscia losu. Trzymam znow nadzieje w jednej dloni. Daje sobie zyc, wybaczam sobie swoja niedoleznosc, szukam zalet ukrytych przed smiechem, patrze w lustro nie bojac sie spojrzec w swoje szaro niebieskie oczy. Dzis marze i snuje plany, a jutro? Dzis chcialbym znow zaczac.

Jest noc ktora juz mozna nazwac gleboka. Tak wielu pewnie tuli swoje glowy do poduszek zapominajac na kawalek czasu o wszystkich swoich problemach. Jest noc, wiec jestem i Ja, wloczac sie po werpetach mysli ktore dzis sa spokojne. Moze to muzyka znow gladzi nierownosci zaznane w ciagu dnia. Na suficie wlasnie zauwazylem ze mam normalnie pajeczyne. Tylko w tym swietle nocy ja widac. Pozwole jej tam byc. Jeszcze jedna noc. Przez caly dzien mam jakies dziwne przeczucie indywidualnosci. Czyli poczucia tego ze jest sie kims kogo nie ma nigdzie na swiecie, przez co jest sie w jakims sensie potrzebnym chociazby po to zeby stac gdzie sie stoi lub siedziec gdzie sie siedzi. Gdyby mnie teraz nie bylo wiele rzeczy nie mialo by swojego istnienia. Sklada sie na to ta dobra jak i ta zla strona oczywiscie. Ale nie to jest najwazniejsze, grunt zeby bylo cos co jest podpisane moim wlasnym imieniem. Biale sciany pokoju ktore sam malowalem, ksiazki, slowniki, rybki. Czesto staram sie myslec ze zatapiam sie w wiekim tlumie ludzi, nie widzac nawet samego siebie, swojej osobowosci, a przeciez kazdy z nas wnosi usmiech na ustach przechodniow.

Kiedy juz dni odejda niepowrotnie, te przed ktorymi jeszcze stoje, pozostanie mi tylko spojrzec.

Wigilia Valentynki. Z tego wszystkiego normalnie spadl snieg ;)).. Pamietam po dzis dzien jak pierwszy raz o tym uslyszalem. Wyszedlem wtedy z autobusu i powoli tuptalem po dworcu PKS w Nowym Targu. Kolega z podstawowki jechal do domu z Krakowa. Spytal sie czy mam Valentynke. Spojrzalem na niego jakby mowil po chinsku. Przez kolejne lata byly rozne okazje. Byly rozne kobiety, no tak. Zawsze udawalo sie mi byc “zakochanym”. Moze czasem los nie potoczyl sie zbyt fortunnie. Teraz boje sie jutra. Nie jest to spowodowane tym ze to swieto jest jakies dziwne, lub jak to mowia inni, bardzo amerykanskie. Inni maja swoje tradycje i nikt im tego jakos nie pokazuje palcem. Chodzi tylko o to ze trudo sie tym cieszyc kiedy klade sie do lozka i moge w nim spac na poprzeg, nikomu to nie bedzie przeszkadzac. Widze jak inni maja powod do tego zeby jutro czy dzis pojechac do sklepu i kupic czekoladki w czerwonym pudelku o ksztalcie serduszka. Tez bym tak mogl zrobic dla Mamy, babci lub siostry. Ale mi nie o to chodzi. Usmiecham sie kiedy patrze na to. W sercu jest jednak ta pustka. Dzis dostalem kartke od wielbicielki ;)).. Czyli nie jest ze mna az tak zle, prawda? Ktos, jakas zywa osoba, gdzies tam w wielkim swiecie ma chwile w ktorych jej mysli maja moja twarz. Ja rowniez tak o kims mysle. Chcialbym jej ofiarowac cale zycie. Nie jestem wiele warty, nie mam miliona na koncie, czesto przewracam rzeczy ktore so niedaleko mnie jak ide….. ale moze taki smerf fajtlapa tez jest seksi,, prawda? :)).

Dzis wszedlem na blogi nieco inaczej, bo przez glowna strone. Tam oto okazalo sie ze konkurs na najlepszego bloga juz zostal rozstrzygniety. Chwala Bogu ze nie wygralem :). Dopiero by byl obciach. Wszystkie blogowiczki ktore obserwuje z zaciekawieniem kota patrzacego na mysia dziurke, posuwaja sie z dnia na dzien do przodu. Ich codzienne zdarzenia i przezycia za kazdym razem zaskakuja mnie swoja roznorodnoscia. Bije wam uklony po sama ziemie za sposob w jaki piszecie, za slowa ktore sa dla mnie czesto natchnieniem lub ucieczka od wlasnego Ja.

Na koncu dnia, kiedy za oknem scina ostatnio ostry mroz, tule swoje mysli do poduszki w ktorej jest okolo miliona malych miekkich kulek. Zasypiam szybko, lecz przed zasnieciem moje oczy odplywaja gdzies daleko, ku tobie. Istniejacy tylko w myslach, wspomnieniach wyszeptanych slow. Zaslaniam oczy koldra, odcinajac sie od calego swiatu, tylko ja w glebokiej ciemnosci nocy. Raz po raz dochodza dzwieki zgrzypiacego domu, szum piecow rozgrzewajacych kaloryfery. Poczuc Ciebie obok, tak sobie zawsze mysle. Jako realna osoba ktorej ksztalt bylby namacalny przez moje dlonie. Nauczylem sie wszystkich ksztaltow i cieni twojego ciala na pamiec. Nawet wiem jak iskrza ci sie oczy od zapalonej na stole swiecy. Kazdy moment zamkniety w kapsulce tej wlasnie chwili, zanim sen odbierze mi wszystko, dajac tylko czas na kolejne mysli. Nie mowie sobie nigdy.

Odwrocilem twarz. Przez zamkniete oczy czulem promienie zachodzacego slonca. W szybko jadacym pociagu mysli wloczyly sie tak powoli. Postacie minionych dni, zdarzenia ktore jak wszystkie inne odzwierciedlily jakos to kim sie stalem na reszte mijajacego czasu. Zawsze tak jest. Kazdy dzien ksztaltuje nas na inne jutro. Daje nam radosc lub rozpacz tego ze jutro trzeba wstac, ze trzeba patrzec jak cyferki nieublaganie zmieniaja sie na elektronicznym zegarku.

O moja twarz ociera sie coraz cieplejszy wiatr. Z lewej jest to co juz bylo. Z prawej kazdy metr jest nieznany. Sciskam w dloni niebieski kamyk, znalazlem go na ostatniej przesiadce.

Spokojny poranek w ktorym wiatr nie istnial. Znowu byl zimny, tak jak kiedys. Odwiozlem ja pod ten sam kosciol ktory sie tak samo budzil spowity jeszcze szalikiem mgly. W odbiciu lusterka do tylu widzialem ja idaca powolnym truchcikiem w strone zelaznych drzwi. Za nimi pewnie jeszcze spokoj. Cisza przerywana raz po raz krokami tych ktorzy wstali rowniez i ktorym przyszlo na mysl aby byc tam a nie gdzies indziej wlasnie o tej porze.

Msza jest za jej syna. Jakie to wciaz straszne. Tak przeciez byc nie powinno zeby matka modlila sie za dusze wlasnego synka. Napewno tak o nim mysli, mimo iz byl doroslym czlowiekiem, glowa rodziny.

Tego poranka, w slowach ktore wypowiadala juz bardzo wiele razy za swojego zycia, znalazla inne ich znaczenie. Cel jej szeptow zblizal Ja do Niego. Male kawalki zycia, jego glos, jego codzienne ruchy ktore rozpoznawala z daleka staly sie wszystkim co teraz ma. Wiara mimo wszystko nie oslepla, widac to we wszystkim co robi. W tym ja mozna szczerze podziwiac.