September 2007

Dzis chcialabys zlozyc swoje skrzydla. Pozwolic sie opierzyc przez zycie i nie czuc bolu. Wyobrazasz sobie ze lot w powietrzu juz nie jest mozliwy. Moze dzis dno stalo sie dnem. W kazdym jednak dolku jest refleksja. Czlowiek nabiera innego pogladu na zycie, na sprawy. Stajesz sie bardziej wrazliwa na glodnego psa idacego po krawezniku jezdni. Wszystkie drzwi w kolo twojego zamku rdzewieja od nie otwierania. Tak jest lepiej, tak jest latwiej, odejsc i powiedziec sobie ze to nie da sie odkrecic, ze tak mialo byc. Z okna widzisz innych, slyszysz jak blisko ciebie dotykaja swoich cial po cichutku swiergocac z radosci. Znow placzesz, a lzy rania twoje policzki. Nad glowa swieci wielki ksiezyc ktory zamiast byc romantyczny wybiela twoja skore. Gdzies w oddali, na szczycie kolejnego zamku, swieci kolejna lampka. Nie mozesz spac, po kryjomu zagladajac na migocace swiatelko. Marzysz. Wyobrazasz sobie plany ucieczki, ale nie zburzenia twego zamku. Tylko tak na jeden wieczor, tylko tak ten jeden raz chcesz sprawdzic cieplo swiatelka tamtej malej lampki.

W najciemniejszej nocy, najlepiej widac swiatlo nadziei.

Wrocil… brakowalo mi go. Wyjechal bo zmarla mu matka, a mi babcia……

Lubie jak moj nos ociera sie o dlon. Czuje wtedy zapach swojej skory a wloski laskocza moje usta. Dzisiaj przez moment poczulem Bez. Bardzo mi sie podoba ten zapach wiosna, a tymczasem zbliza sie jesien. Widocznie zawsze mozna doznac odmiennosci chwili. Przeswiecil promyk slonca, calujac niewinnie moje oczy…..

Na ulicach panowal tlok. Typowe niedzielne popoludnie. Choc prawde mowiac niewiele niedzielnych popoludniow mialem zaszczyt przezyc poza praca. W ksiegarni ten sam ruch. Ludzie moze chociaz w malej czesci podobni do mnie, siedzacy pod polkami. Zaczytani, zamysleni, zarozmowieni na komurkach. Nie mialem zamiaru niczego kupic. Bylem tylko jako widz. Przemieszczajac sie miedzy ksiazkami, patrzac na nie, dotykajac ksiazek i otwierajac co niektore z nie udawanym zainteresowaniem. Chlopak szukal pamietnika. Czyli jednak nie tylko mi takie pomysly przychodza do glowy. Dobrze wiedziec ze ten swiat wciaz tam jest, te ulice ktorymi kiedys jezdzilem codziennie a teraz wydaja sie mi byc tylko pamiecia z przeszlosci. Lubie patrzec na zycie jak tetni zaraz za szyba mojego samochodu. Twarze ludzi idacych po chodnikach. Zazdroszcze parkom tulacym sie do siebie, trzymajacych sie za jeden palec. Zazdroszcze ociupinke ze moga z soba rozmawiac. Bezszelestnie odchodze, pomagajac otworzyc ciezkie drzwi.

Momentami czuje sie jak czlowiek idacy samotnie ulicami cyberprzestrzeni. W kolo nie ma juz znajomych ludzi. Odeszly twarze z ktorymi sie smialem i dzielilem niemal kazda chwile. Balem sie zawsze ze taki moment kiedys w koncu przyjdzie. Przeciez nieraz juz widywalem to zjawisko, zmiany pokolenia. Tymczasem Ja jakos trwalem, uparcie nie poddawalem sie zlu i zniecheceniu. To niemal smutne, niemal cos w rodzaju nie pasowania juz do tego wszystkiego. Niekiedy wchodze w niektore miejsca aby zobaczyc jak to teraz wyglada. Ta sama gatka, ten sam sposob podrywu kobiet, te same dyskusje, te same przeklenstwa od o dziwo tych samych ludzi. Nie ma juz tej pasji w ktorej chcialo sie istniec jakos w czasie, chwil dla ktorych zarywalo sie cale noce przy okazju uczac sie klepania w klawiature w totalnej ciemnosci. Wciaz pamietam swoje pierwsze razy. To uczucie ze rozmawia sie z jakas inna osoba, ze sie ja podrywa, ze rozmawia sie na tematy erotyczne ale i rowniez te codzienne. Moze zle patrze. Przeciez to wszystko napewno jeszcze gdzies tam jest. Jakas inna grupka ludzi w innej atmosferze, ale mimo wszystko, jest. A Ja? Czy mnie ktokolwiek bedzie po tylu juz dniach jeszcze pamietal?

…tak niewiele brakuje do tego zeby powiedziec sobie czasem nie. Takie tym razem stanowcze, takie ktore bedzie mialo jakis sens. Za kazdym jednak razem widzac promyki slonca, zycie nabiera inny sens. Kazdego dnia zmienia sie cel. Dzis moze to byc kobieta ktora chcialbym spotkac wieczorem, kobieta z ktora chcialbym spedzic swoja noc, jutro bedzie to kolejny dzien do przezycia w pracy. Dobrze ze chociaz chwilowo  moge miec ten niejaki cel. Nie mysle zebym sie pograzal w czyms, aczkolwiek martwie sie o to co moze sie stac. Mysli o koncu nie opuszczaja mnie. Na dodatek ta muzyka, dzis w srodku nocy “wiesz mamo myslalem ze to ty skrzywdzilas mnie, a to ja skrzywdzilem ciebie”.

Dla tych ktorzy w swoim zyciu dla jakiegos powodu przestali szukac celu,  mowie NIE. Kazdego dnia zyciowy cel przychodzi bez zapowiedzi. Moze to byc ta dziewczyna ktora usmiechnela sie do ciebie kiedy wyciagales ksiazke w ksiagarni. Moze to byc ten chlopak ktory spojrzal ci w zalzawione oczy w momencie w ktorym potrzebowalas tego najbardziej. Wiec nie przestaj patrzec swoimi oczyma. Najgorzej jest jak ktos juz przestanie marzyc, tak ktos kiedys napisal. Miala ta osoba racje. Nawet w najwiekszym zamieszaniu zyciowym istnieja te chwile w ktorych jestesmy sami ze soba, chwile w ktorych stajemy z myslami twarza w twarz. Wlasnie w tych momentach trzeba postawic sobie pytanie co do tego jakie nasze zycie jest naprawde.  Szczerosc wobec siebie to nie jest cos zlego, to nie jest samokrytyka. Jest to po prostu zobaczenie czegos co jest naprawde.

Dzis tez mowie do Ciebie. Domyslam sie ze czasem czytasz to wszystko. Chcialbym byc do konca szczery z tym co mowie. Ty sama wiesz ze tak nie moze byc. Czekam na Ciebie, na twoje mysli. Chcialbym je poznac i zobaczyc dzieki temu jaki masz dzien, jak sie czujesz jak spedzilas te chwile zanim spotkalas mnie. Na koncu dnia,  wciaz mam te same mysli. Wciaz… jestes……… malenka….

…nie znalazlem slow bo one mnie nie interesowaly. Po prostu stanalem na rozstaju drog i uznalem ze nie ma sensu wybierac w ktora droge trzeba pojsc. Metalowa moneta okazala sie bardzo pozyteczna. Moneta dala mi kolejny wybor kolejna szanse na to zeby wyjsc z domu i pobyc sobie w towarzystwie innych ludzi.

Myslalem o tym wszystkim,,, zastanawiajac sie jak by to bylo gdyby naprawde obok mojej twarzy byla twoja twarz. Uznalem ze nie umiem sobie wyobrazic tego wszystkiego. Nie umiem okreslic milosci nie znajac  jej wcale.  Niektorzy poeci pisza dlatego ze tesknia za tym o czym pisza. Moje zycie jest wlasnie takie. Uznane za przegrane…

Siedze na granicy przestrzeni swojego czasu. Uznany za przegrana partie dnia. Na kazdej mozliwej sekundzie zycia zalezy  to  co sie stanie znowu. Kazda mozliwa sekunda jest kolejna szansa na to ze moze jednak…. ze moze dzis……….