Przechodzien

Zmieszany gdzies w codziennej rozmowie o przyszlosci. Przeciez tak nie mialo byc, szkoda tych wszystkich szkolnych lat. Slowa ktore juz nie musze pamietac, odkrycia niejednego momentu ktory istnial tylko po to zeby znow upadlem. Teraz do tych mysli podchodze z dystansem. Jak niepewny czlowiek stojacy przed naga kobieta. Oniesmielony jej pieknem i pelny nadziei na to co moze sie stac za pare chwil, ale i w strachu przed tym jak bardzo sie moze spalic. Odtracam swoja nadzieje jakby byla dla mnie koszmarem. Inni budza ja na nowo. Widze ich starania i to ze moze wierza mocniej niz Ja. Paranoja slow ktore ciagle otrzepuja sie ze strachu i zaczynaja zyc na nowo. Tymczasem ja stoje obok. Pogodzony ze swoim ukrzyzowaniem i nieprzebaczalnoscia losu. Trzymam znow nadzieje w jednej dloni. Daje sobie zyc, wybaczam sobie swoja niedoleznosc, szukam zalet ukrytych przed smiechem, patrze w lustro nie bojac sie spojrzec w swoje szaro niebieskie oczy. Dzis marze i snuje plany, a jutro? Dzis chcialbym znow zaczac.

Jest noc ktora juz mozna nazwac gleboka. Tak wielu pewnie tuli swoje glowy do poduszek zapominajac na kawalek czasu o wszystkich swoich problemach. Jest noc, wiec jestem i Ja, wloczac sie po werpetach mysli ktore dzis sa spokojne. Moze to muzyka znow gladzi nierownosci zaznane w ciagu dnia. Na suficie wlasnie zauwazylem ze mam normalnie pajeczyne. Tylko w tym swietle nocy ja widac. Pozwole jej tam byc. Jeszcze jedna noc. Przez caly dzien mam jakies dziwne przeczucie indywidualnosci. Czyli poczucia tego ze jest sie kims kogo nie ma nigdzie na swiecie, przez co jest sie w jakims sensie potrzebnym chociazby po to zeby stac gdzie sie stoi lub siedziec gdzie sie siedzi. Gdyby mnie teraz nie bylo wiele rzeczy nie mialo by swojego istnienia. Sklada sie na to ta dobra jak i ta zla strona oczywiscie. Ale nie to jest najwazniejsze, grunt zeby bylo cos co jest podpisane moim wlasnym imieniem. Biale sciany pokoju ktore sam malowalem, ksiazki, slowniki, rybki. Czesto staram sie myslec ze zatapiam sie w wiekim tlumie ludzi, nie widzac nawet samego siebie, swojej osobowosci, a przeciez kazdy z nas wnosi usmiech na ustach przechodniow.

Kiedy juz dni odejda niepowrotnie, te przed ktorymi jeszcze stoje, pozostanie mi tylko spojrzec.

Wigilia Valentynki. Z tego wszystkiego normalnie spadl snieg ;)).. Pamietam po dzis dzien jak pierwszy raz o tym uslyszalem. Wyszedlem wtedy z autobusu i powoli tuptalem po dworcu PKS w Nowym Targu. Kolega z podstawowki jechal do domu z Krakowa. Spytal sie czy mam Valentynke. Spojrzalem na niego jakby mowil po chinsku. Przez kolejne lata byly rozne okazje. Byly rozne kobiety, no tak. Zawsze udawalo sie mi byc “zakochanym”. Moze czasem los nie potoczyl sie zbyt fortunnie. Teraz boje sie jutra. Nie jest to spowodowane tym ze to swieto jest jakies dziwne, lub jak to mowia inni, bardzo amerykanskie. Inni maja swoje tradycje i nikt im tego jakos nie pokazuje palcem. Chodzi tylko o to ze trudo sie tym cieszyc kiedy klade sie do lozka i moge w nim spac na poprzeg, nikomu to nie bedzie przeszkadzac. Widze jak inni maja powod do tego zeby jutro czy dzis pojechac do sklepu i kupic czekoladki w czerwonym pudelku o ksztalcie serduszka. Tez bym tak mogl zrobic dla Mamy, babci lub siostry. Ale mi nie o to chodzi. Usmiecham sie kiedy patrze na to. W sercu jest jednak ta pustka. Dzis dostalem kartke od wielbicielki ;)).. Czyli nie jest ze mna az tak zle, prawda? Ktos, jakas zywa osoba, gdzies tam w wielkim swiecie ma chwile w ktorych jej mysli maja moja twarz. Ja rowniez tak o kims mysle. Chcialbym jej ofiarowac cale zycie. Nie jestem wiele warty, nie mam miliona na koncie, czesto przewracam rzeczy ktore so niedaleko mnie jak ide….. ale moze taki smerf fajtlapa tez jest seksi,, prawda? :)).

Dzis wszedlem na blogi nieco inaczej, bo przez glowna strone. Tam oto okazalo sie ze konkurs na najlepszego bloga juz zostal rozstrzygniety. Chwala Bogu ze nie wygralem :). Dopiero by byl obciach. Wszystkie blogowiczki ktore obserwuje z zaciekawieniem kota patrzacego na mysia dziurke, posuwaja sie z dnia na dzien do przodu. Ich codzienne zdarzenia i przezycia za kazdym razem zaskakuja mnie swoja roznorodnoscia. Bije wam uklony po sama ziemie za sposob w jaki piszecie, za slowa ktore sa dla mnie czesto natchnieniem lub ucieczka od wlasnego Ja.

Na koncu dnia, kiedy za oknem scina ostatnio ostry mroz, tule swoje mysli do poduszki w ktorej jest okolo miliona malych miekkich kulek. Zasypiam szybko, lecz przed zasnieciem moje oczy odplywaja gdzies daleko, ku tobie. Istniejacy tylko w myslach, wspomnieniach wyszeptanych slow. Zaslaniam oczy koldra, odcinajac sie od calego swiatu, tylko ja w glebokiej ciemnosci nocy. Raz po raz dochodza dzwieki zgrzypiacego domu, szum piecow rozgrzewajacych kaloryfery. Poczuc Ciebie obok, tak sobie zawsze mysle. Jako realna osoba ktorej ksztalt bylby namacalny przez moje dlonie. Nauczylem sie wszystkich ksztaltow i cieni twojego ciala na pamiec. Nawet wiem jak iskrza ci sie oczy od zapalonej na stole swiecy. Kazdy moment zamkniety w kapsulce tej wlasnie chwili, zanim sen odbierze mi wszystko, dajac tylko czas na kolejne mysli. Nie mowie sobie nigdy.

Odwrocilem twarz. Przez zamkniete oczy czulem promienie zachodzacego slonca. W szybko jadacym pociagu mysli wloczyly sie tak powoli. Postacie minionych dni, zdarzenia ktore jak wszystkie inne odzwierciedlily jakos to kim sie stalem na reszte mijajacego czasu. Zawsze tak jest. Kazdy dzien ksztaltuje nas na inne jutro. Daje nam radosc lub rozpacz tego ze jutro trzeba wstac, ze trzeba patrzec jak cyferki nieublaganie zmieniaja sie na elektronicznym zegarku.

O moja twarz ociera sie coraz cieplejszy wiatr. Z lewej jest to co juz bylo. Z prawej kazdy metr jest nieznany. Sciskam w dloni niebieski kamyk, znalazlem go na ostatniej przesiadce.

Spokojny poranek w ktorym wiatr nie istnial. Znowu byl zimny, tak jak kiedys. Odwiozlem ja pod ten sam kosciol ktory sie tak samo budzil spowity jeszcze szalikiem mgly. W odbiciu lusterka do tylu widzialem ja idaca powolnym truchcikiem w strone zelaznych drzwi. Za nimi pewnie jeszcze spokoj. Cisza przerywana raz po raz krokami tych ktorzy wstali rowniez i ktorym przyszlo na mysl aby byc tam a nie gdzies indziej wlasnie o tej porze.

Msza jest za jej syna. Jakie to wciaz straszne. Tak przeciez byc nie powinno zeby matka modlila sie za dusze wlasnego synka. Napewno tak o nim mysli, mimo iz byl doroslym czlowiekiem, glowa rodziny.

Tego poranka, w slowach ktore wypowiadala juz bardzo wiele razy za swojego zycia, znalazla inne ich znaczenie. Cel jej szeptow zblizal Ja do Niego. Male kawalki zycia, jego glos, jego codzienne ruchy ktore rozpoznawala z daleka staly sie wszystkim co teraz ma. Wiara mimo wszystko nie oslepla, widac to we wszystkim co robi. W tym ja mozna szczerze podziwiac.

W chwili. Bo chyba tak mozna nazwac mysli ktore istnieja przez ulamek naszego snu, naszego spojrzenia na padajacy snieg, zachodzace slonce, krople deszczu. A za ta chwila bezdennosc slow ktore staraja sie ogarnac to co widzi zwykly umysl.

Znalazlem Cie przez przypadek. W plecaku ktorego nie otwieralem od wakacji. Miedzy zeschnieta pestka, na lekko pogietej kartce papieru. Blyszczysz sie leciutko pod swiatlem. Przez moment stalem bez ruchu, pozwalajac swoim myslom na dzialanie wsteczne. Juz minelo tak wiele dni w porownaniu z codziennym slowem napisanym w szybkim przelocie codziennej chwili. Wtedy kazdy moment mial swoje znaczenie i  swoj czas w naszej historii.

Slowa, tylko one pozostaly bez zmian. Wyciszone na nieokreslona ilosc dni. Staram sie do nich wracac, choc to trudne. Przyzwyczajenie do ciszy i samotnosci otwarlo inne drzwi mozliwosci. Otrzepywanie swoich skrzydel z przeszlosci nie ma sensu. Bo gdyby mialo, musialbym spalic ten kawalek papieru z Twoim usmiechem na nim.

Slucham piosenek ktore wydaja mi sie byc niejako smutne. Na nich milosc albo juz byla i przeminela, pozostawiajac po sobie zgliszcza dwoch serc, albo jej wcale nie bylo i istnieje tylko w nieskonczonosci dni w ktorych sie ciagle na ta milosc ma nadzieje.

Jestes czarno biala, a przeciez porzucone mysli sa tak bardzo kolorowe. Czasem przezroczyste, czyli koloru lez ktore istnieja na policzkach przez krotki moment. Jakzesz jednak dlugo skraplaja serca.

Pogodziwszy sie z faktem ze w kazdym zyciu smutek jest nieodrebna czastka bycia czlowieka, moje mysli daza do ksztaltow, zapachow, zachowan. Tak. Marzenia wiosennych nocy wciaz zyja we mnie. Wiele chwil skupienia przywraca momenty ktorych erotycznosc jest taka bezwzgledna. Nie umiem inaczej nazwac tego glodu. Obrazy Twojej prawie nagosci sa zywe i istnieja po to aby karmic moja glodna wyobraznie.

Kartka zostala w plecaku. Kiedys calkiem przez przypadek usmiechne sie znowu, wierzac ze w myslach nie jestem sam.

Z nienacka postanowilem sklecic kilka slow. Moje dni niestety nie wyrazaja w sobie jakiegokolwiek natchnienia do tego aby ciagle cos pisac. Jest lepiej i gorzej. Taka zyciowa mieszanka jak to sie popularnie pewnie nazywa.

Ostatnimi dniami chcialem sobie dac szanse na jakies uczucie. W sumie to nie jest to prawdziwe uczucie bo jest zwiazane tylko z byciem na internecie. Mimo wszystko postanowilem sobie wbic do glowy ze potrafie jeszcze to cos czuc. Dzis stanalem przed lustrem i w jednym momencie uswiadomilem sobie ze wciaz jestem soba. Tym kims kto zapatrzyl sie w samotnosc i mu jej czasem brakuje. Odnioslem wrazenie ze taka jest wlasnie moja natura. Przeciez juz tak wiele razy sobie to mowilem, za kazdym razem uswiadamiajac sobie inne to samo.

Boje sie o siebie. To takie trudne czasem przygladac sie swojej bezradnosci, swojemu braku pomyslu na zycie. Chcialbym byc ignorantem ktory nic nie wie i nie zdaje sobie zadnej sprawy ze swojego istnienia. Widze takich ludzi. Sprawiaja wrazenie radosnych, zawieszonych w chwili swojego bycia. Zas przedemna wszystko musi wygladac inaczej. Na plocie musi stac kogut, a chmury zawsze maja czegos ksztalt.

Pod metalowa oslona wlasnego uczucia, cichutko siedzi sobie moje serce. Zakopalem go gleboko. Raz po raz oszukuje sie wmawiajac sobie ze samoobronny pancerz zaczyna drzec, odslaniac mnie dla delikatnego uscisku czyjegos uczucia. Juz dawno nauczylem sie zyc ze swiadomoscia iz kluczyk do otwarcia mojej skorupy gdzies przepadl bez sladu. Dzis znow poddaje sie prubie. Juz z przyzwyczajenia traktuje ja jak niedostepna, kamienna twierdza, traktuje rycerza prubujacego sie do niej wkrasc. Zimnym wzrokiem i ze stoickim spokojem patrze na kazdy ruch, kazde slowo w ktorego znaczeniu chce sie doszukac znaku nadziei dla siebie. Bo przeciez tylko nadzieja mi pozostala. Jedyna moja kobieta ktora jest mi zawsze wierna. Na przedmiesciach swoich mysli, jak zwykle jest zauroczenie. Zawsze mu ulegam, tak samo jak widokowi erotycznie pozujacej do kamery kobiecie. Te dni sa najdluzej zapamietywane. Ich roznorodnosc i wciaz swieza innosc, dodaje adrenaliny ktora pokonuje szara codziennosc. Chociaz, czy jest ona w zasadzie szara? Chyba nie.

Tkwie zamkniety w chwili ciaglego poznawania. Tesknoty za kolejna chwila, za nastepna szansa widzenia sie od stop do glowy. Zaskakujaca jest waga niepewnosci co do tego jak czasem sie zachowac, lub moze wyczuc to co ona moze chciec, lub co znaczaja jej mysli. Innosc tej drogi pociaga tym bardziej do odkrywania nieznanego Ja. Slowa ktore zawsze istnialy tylko wyzlobione gleboko w myslach odnajduja swoj moment istnienia na moich ustach. Niepewnie ucza je codziennie przyzwyczajac do strachu, rodzic sie na nowo pod moja opieka. Lubie ta innosc. Znalazlem w niej pocieche dla swojego ciala, balsam dla swojej duszy. Otworzylem oczy aby sprawdzic czy wciaz jestem, czy juz nie jest za pozno aby obudzic sie z tej zimy.