Blog

Gdybys szla ulica odwrocila bys glowe i szla dalej. Wlasnie tak sobie wyobrazam swoja samotnosc. Chyba pierwszy raz pisze o tym wprost, bez malowania kolora farbka. Ona jest klasyczna, izolacja w tlumie. Pewnie nie mam racji, pewnie inni widza to inaczej widza to lepiej.  Ciagle w uszach slysze slowa tej jednej piosenki Dzemu “wiesz Mamo wyobrazilem sobie ze, ze nie ma Boga nie, samotnosc to taka straszna trwoga. ogarnia mnie przenika mnie “. Dzis chcialbym oprucz Boga czyjejs dloni. Ale po co ja pisze?

Znow nie spie. Za oknem pada deszcz. Jego krople uderzajace o oslone klimatyzatora obudzily mnie, a wlasciwie to nie daly mi zasnac. Otworzylem sobie zdjecie, wlaczylem cicha muzyke i mysle. Czy to wszystko naprawde moglo by sie zdarzyc?

Ostatnio uleglem jakims zmianom. Fizycznie wciaz ten sam Ja. Ale po tej drugiej stronie wciaz wzrasta coraz mocniej ten czlowiek ktory staje sie mezczyzna. Faktem jest ze czesto przejawiam objawy totalnej desperacji seksualnej. To jednak jest normalne :). Sprawdzilem to i zobaczylem ze nie jestem sam. Mimo to wciaz twierdze ze cos sie zmienilo.

Okreslil bym to pewnym przypadkowym zdarzeniem ktore jest zmyslone. Ide ulica jak zwykle patrzac na kwadraciki betonowych bloczkow starajac sie stawiac kroki na kazdym zlonczeniu jednaj i drugiej lub stawiajac stopy w samym srodku. O ramie nagle otarla sie o mnie kobieta. Ocknalem sie. Spojrzalem jej prosto w oczy, ona zrobila to samo. Jeden maly moment w ktorym kazdy mowi sobie przepraszam. Odchodzi. A jednak nie przestaje myslec. Pozostaje w pamieci wyraz jej oczu. Zapach perfum ktore miala wtedy na sobie. Pozostaje wyraz twarzy ktory byl lagodny i spokojny. Jej dlonie wtedy niepewnie zaczely owijac wokol palcy jasne wlosy.

Nie moge zasnac. Juz dawno nie bylo tego. Wlasnie…… ile to juz minelo lat odkad………………

Nazywalem to ucieczka, wyzwoleniem, nawroceniem, ocknieciem i zludzeniem. I w sumie pomylilem sie co do wszystkiego. Cieszy mnie tylko fakt ze po tych wszystkich myslach, po tych chwilach kiedy czuje sie pyl ziemi w sensie swojej wlasnej godnosci, czyli upokorzenie wlasnego Ja, to wciaz nie zgasilem w sobie malego promyka nadziei.

Moj umysl zaczyna gasnac. Dusza zraniona cieknie krwia. Nadzieja spowita w ciemnosci codziennie powtarzajacych sie slow ugina swoje ramiona krwawiac. Tak. Tylko wtedy czlowiek moze zaczac cos od nowa, bedac na dnie i zdajac sobie z tego zupelnie sprawe. Swiadomosc ze cos jest nie tak i ciagle przekonywanie sie o tym powoduja ze mysli ktore kiedys byly wyrywkowymi staja sie teraz zyciem, staja sie rzeczywistoscia. Obdarcie czlowieka z godnosci wobec siebie powoduje ze jest on jak dziecko. Bez ubrania stojacy na chodniku pelnym przechodniow ale nie zwracajacy na nich zadnej uwagi. Tylko dzieci tak potrafia. Kazdy dorosly i swiadomy czlowiek juz tego nie robi. A moze jednak? W innym sensie.

Jest czlowiekiem tajemniczym. Tak juz pewnie zostanie, no chyba ze stanie sie maly cud. Ale tak mozna zyc, to nie boli kiedy idzie sie posrod wielu ludzi i ma swiadomosc ze oni nic o tobie nie wiedza. Pewnie znalazlo by sie kilku ktorzy zechcieliby posluchac jego losow, jego mysli i marzen, a nawet jego przezyc.

Ogarnal sie z tego wszystkiego. Wie ze rady innych trzeba sluchac. Niekiedy nie da sie tego robic ale jego juz wyuczona pokora i niemoc walki stala sie skutecznym pancerzykiem przeciwko temu wszystkiemu. Do konca zycia pozostalo jeszcze szmat drogi. Z tym zawsze mozna cos zrobic. Nie jest perfekcyjny. Ma wiele wad ktore nie pozwalaja mu byc takim jakim by chcial w tlumie. Troszke zagubiony ale oddychajacy. Obtarl lustro z cieplej pary. Spojrzal na siebie tak jak to robil kiedys dawniej. Patrzyl sobie w oczy bo one zawsze mowily wszystko. Twarz juz jest inna. Meska. Za to swiat jest wciaz kolorowy.

Odmierzalem minuty. Zawsze to robie przed spotkaniem z nia. Drzace rece ocieraja sie o ksztalt juz nabrzmialego fiuta w spodniach. Ten dreszczyk towarzyszy nam odkad zobaczylismy sie pierwszego dnia, to zrozumienie swojego figlarnego poczucia seksualnosci ktora jest czesto zblizona do zwierzecego popedu. Ale tak jest tylko momentami, przeciez jestesmy ludzmi wyksztalconymi i zyjacymi w srodowisku ktore sie uwaza za jakies stosunkowo normalne.

Po rozstaniach trwajacych dluzej takie chwile sa przepojone migawkami wspomnien wstecz. Miejsca, pozycje, okolicznosci w ktorych to robilismy. Bezwstydne sytuacje widziane przezemnie jako obrazy artystyczne. Nawet ten glod, to porzadanie kompletnie zwariowane i zupelnie zakazane w oczach ludzi poczciwych, jest tym kim My jestesmy.

Bycie z Nia daje mi radosc. Budze sie co rano z propozycja na to jak przezyc reszte swojego zycia. Kazdego ranka to sie zmienia, bo wczoraj juz odeszlo, bo nie da sie niczego w nim zmienic.

Otwiera drzwi. Robi kilka glosnych krokow na szpilkach zapewne rozgladajac sie po mieszkaniu. Kladzie klucze na polce pod lustrem. Wiesza plaszcz na wieszaku. Zdejmuje buty. Ciekawe czy sie mi caly czas przyglada? Moze mnie widziec. Siedze przy stole twarza do okna, mam zamkniete oczy. Podchodzi i czuje zapach jej perfum. Kladzie swoja dlon na moim ramieniu. Bierze moja dlon kierujac ja w strone swoich ud. Sciskam je. Podsuwam reke wyzej. Ma na sobie bielizne, jest juz mokra. Takie jest czasem “czesc”.

Inaczej sie chyba nie dalo zrobic. Po co sie meczyc kiedy kazdy krok jest trudny do pokonania. Wyrzucilem przez przypadek sumienie za okno i zostalem sam na sam z wlasnym rozumem. Niestety, okazuje sie go byc za malo na to zeby zdolac codziennosci. Momentami tak jak wielu, tak i Ja, rozkladam rece patrzac w niebo i chce krzyczec tylko jedno “Dlaczego?!!!”. Kiedy wymienie juz wszystkie argumenty ktore zakazuja mi istnienia takiego jakim bym go chcial, dochodze do wniosku ze tylko Ja jestem winien temu ze jest jak jest. Dlatego tez placze jadac w nocy. Bo tylko wtedy nikt nie widzi. Jedyna pora w ktorej moge szczerze porozmawiac z Bogiem, w ktorego istnienie tak bardzo czasem powatpiewam. Jednego razu zastanawialem sie dlaczego niby to mialbym zyc w swiadomosci ze kazde zle zdarzenie bedzie jakims odpowiednikiem kary dla mnie za to wszystko co sie stalo kiedys w moim zyciu. Z powodu swojego surowego spojrzenia na siebie nie zauwazylem dla siebie zadnych szans zaznania szczescia. Mimo wszystko wierze, i to nie dlatego ze boje sie iz cos sie moze stac, ale dlatego ze kiedy jest sie samemu jak palec, ten “ktos” staje sie moja sciana o ktora opieram zmeczone ramiona i czekam az wyschna mi policzki. Moze je “ktos” wyciera.

Zycie pod presja. Nie, dalej nie moge pisac. Zbyt szczere mogly by sie okazac wyznania tajemnic ktore trzeba zachowac dla samego siebie, bo tak naprawde nie jest sie co do tych rzeczy do konca przekonanym. Stany furii wywoluja pewne emocje ktore nie sa wlasciwe i nie niosa w sobie zadnego rozwiazania tego wszystkiego. Dobrze ze jest muzyka. Dobrze ze czlowiek jako istota rozumna moze bladzic w chwilach do przodu i wstecz, czasu. Juz mysle o wakacjach. Odzyskalem zdjecia i przypomnialy mi sie male momenty w ktorych poczulem ta wolnosc, w ktorych nie slyszalem glosow mowiacych mi co mam robic, w ktorych szedlem w ta strone ulicy a nie w druga bo taka mialem na to ochote. Wino ostatnio stalo sie takim spelnieniem pewnych malych marzen. Siadanie wieczorem z lampka w dloni i ogladanie filmu popijajac powoli czerwony plyn. Jedzenie obiadu z lampka wina. To nie musi sie powtarzac. Ale chociaz raz. Chcialem zeby spelnic choc jedna swoja zachcianke nie zwracajac zupelnej uwagi na komentarze jakie moze to wywolac, a oczywiscie niezawodnie wywolalo.

Drzwi sie zamknely. Nie chce w nich nikogo i nie chce zeby ktokolwiek stukal. Chociaz, moze wlasnie wtedy poznaje sie wartosc kilku slow ktore sie mowi ot tak po prostu. Poznaje sie wartosc zatrzymania przez kogos i poswiecenia jednej malej chwili na to zeby sie dowiedziec jak sie maja sprawy. Z drugiej strony, przeciez swiat jest ciagle zajety. Mknie do przodu nie pytajac o nic. Jutro, kiedy znowu obudzi sie slonce, kiedy znowu zjem ciepla jajecznice, potuptam dalej, znieczulony na smutek.

Moment zawieszenia. Po cichu wmawiam sobie ze wszystko bedzie w porzadku, ze zycie jakos sie ulozy. W koncu jakos sie juz uklada, moglo by byc gorzej. Kim jestem? Na to pytanie nie chce znac odpowiedzi. Prawdopodobnie sie jej wstydze bo nie odnajduje slow ktore by mogly to wyrazic jakos tak konkretniej. Nie chce byc madry i po szkolach, bo widze ze to zobowiazuje do czegos. “Po takiej szkole a taka masz prace”. Juz tych zdan nie slysze. Odbijaja sie odemnie a ja bez znaku reakcji odliczam sekundy ktore mijaja i o ktorych chce jak najszybciej zapomniec. Z marzen nie mozna zyc, nawet gdyby byly one bardzo piekne i wyrazaly pelny kalendarz przyszlosci. Nawet to, marzenia, w takie dni jak teraz obumieraja. Wszystko co jest w kolo staje sie lepsze, piekniejsze i doskonalsze. Wiosenne cieplo juz nie ma tego samego uroku kiedy wowczas gdy sie smieje.

To tylko chwila ktora minie. Znam to z przeszlosci i zakladam ze przyszlosc nie bedzie inna. Chcialbym sie cieszyc ze swoich marzen i mysli. Tymczasem ciemnosc nocy zakrywa skutecznie moje mokre oczy.

Chwilowo sie przestraszylem ze zapomnialem password do bloga. Coz, jak to mowia “nie uzywane rdzewieje”.

Wreszcie moge sobie pozwolic na swiezosc powietrza. Codziennie rano otwieram wszystkie mozliwe okienka zeby powietrze moglo sie wdmuchiwac samo przez firanki. Dopiero teraz sie obudzilem z zimowego letargu. Patrzac na nowo posadzone kwiaty rozstawione w kolo domu usmiecham sie do siebie bo to jest poczatek letniego obrzadku podlewania wszystkiego.

Noce wciaz potrafia byc chlodne. Tak jakby zima pozostawila swoje resztki oddechu i ocierala sie zimnem o rozkwitajace na drzewach kwiaty. Walka jednak trwa i letnia pora coraz bardziej zaczyna zwyciezac. Przypomina o niej chociazby dzwiek kosiarki do trawy u sasiada.

Chcialbym sie znowu “zakochac”. Nazywam to troszke inaczej bo nie wiem czy jestem pewien jaki smak ma prawdziwa milosc. Dla mnie bywa ona w innych oczach dosc zberezna. Pragnienie kobiety, jej nagosc, szczegoly calego ciala. Zwykle w czystej milosci widzianej na hollywodzkich filmach milosc jest uczuciem ktore podbija serca dwojga. Ja wole zeby ono mnie moglo zniewolic, lub ja moglem zniewolic ta kobiete. Takie pozwolenie sobie na przyjemny sen poplatany z romantycznym patrzeniem w gwiazdy, bezwzglednym mowieniem sobie o seksie w sposob w jaki zwykle on powoduje czerwonosc policzkow.

Pomyslalo by sie ze juz nie ma tematow na ktore trzeba znalesc odpowiedz. A jednak sa. Kazda osoba sprowadza ze soba inny bagaz doswiadczen, inne spojrzenie na swiat, mniej lub wiecej podobne do tego jakie mam Ja. Zawsze podziwialem te smiale kobiety ktore potrafily powiedziec jak sie rzeczy maja po imieniu. Wrecz momentami czulem lekkie przerazenie ze ktos jeszcze potrafi miec podobne mysli do moich, podobne pragnienia.

Tymczasem posrod calej tej zieleni ktora zaczyna sie pojawiac i tysiecy pieknych kwiatow, Ja wciaz tuptam do przodu sam. Pewnie to wszystko z wlasnej winy. Taka niepewnosc charakteru. No coz…

Mam bardzo miekkie dlonie. Nawet lubie w trakcie pisania ocierac jedna dlon o druga. Znalazlem probke kremu w nelonowym woreczku. Ma zapach przypominajacy kremy ktore uzywa sie na plazy. Maslany zapach? Lekki wdech i widze te piekne spocone ciala wcisniete w ciasne bikini. Lubie o nich myslec, szczegolnie teraz kiedy jest cieplej i dziewczyny coraz mniej na siebie wkladaja. Coraz krotsze lub przewiewniejsze staja sie ich sukienki. Momentami az wyzywajaco przewiewne kiedy w promieniach zachodzacego slonca mozna widziec cienie ich nog. Nawet dosc wyrazny ksztalt miedzy ich udami. To takie piekne, przez moment zaznac lekkiego podniecenia. Zarazem takie niepoprawne ze o tym teraz pisze. Juz widze jak czytajacy zakladaja dlonie na oczy wydajac z siebie “Ehh..lecz sie czlowieku”. Otuz, jestem nieuleczalny. Ten stan pewnie potrwa do mojej starosci, chociaz kto wie moze sie wylecze ciut wczesniej. Jak mozna sie jednak z tego “wyleczyc” skoro sie tego tak naprawde nie chce. Moze dzieki temu czlowiek czasem jest unikatowy. Nie podazam niczyja droga, tylko swoja. Ucze sie od innych, to fakt, bo nie mozna lekcewazyc doswiadczenia osob ktore juz cos przezyly a Ja nie. Jednak kolorystyka mysli zawsze powinna byc specyficzna dla danego czlowieka. Bywa ze jej nie ma. To ci ktorzy pisanie uwazaja za zbedne w zyciu. I tego nam potrzeba, aby kazdy mial swoj ksztalt, swoja barwe czlowieka.

Za kazdym razem jak chcialem cos napisac to mysli uderzaly mi do glowy w zlych momentach. Niekiedy trzeba chwili dac zaistniec i po prostu ja przezyc, nawet jesli ta chwila to tylko mysli w trakcie jazdy do domu o polnocy. Nocy ktora jest pelna gwiazd, letniego powietrza bez domieszki zadnego wiatru, kompletnej ciszy zagluszanej przez zawsze tetniace miasto. 

Konczy sie juz atrament mysli. Konczy sie strona. Konczy sie chwila.

Napisalem kilka zdan. Powiedzialem NIE. Wymazalem wszystko. Po co swiatu swiadomosc stanu moich mysli?

Czasem mysle ze moglbym Ci powiedziec wszystko. Wyznac kazda tajemnice ktora dreczy moje mysli. Wzbraniam sie jednak. Pomyslalem ze to zbyt latwe zeby macic twoim zyciem. W koncu odwazam sie na takie slowa dopiero po kilku puszkach piwa. Nazwij mnie “pijakiem”. Inaczej nie umiem powiedziec gdzie bladza niemal codziennie moje mysli. Tym samym wiem ze nie moge wymagac od Ciebie porzucenia wlasnej milosci ktora mozesz poczuc na swojej delikatnej skorze.

Tak. Potrafie poswiecic swoje marzenia. Mam wciaz widok twojej twarzy ocierajacy sie o moja w blasku ksiezyca. To wszystko. Tak niewiele moga wypowiedziec slowa szeptow ktore mowie tylko do Ciebie.

Odchodze na bok bo chce twojego szczescia. Coz bowiem moze oczekiwac czlowiek od innego czlowieka ktory nie ma nikogo. No tak. Nie mam przyjaciol. Nie mam ani jednej osoby z ktora twarza w twarz moglbym porozmawiac o problemach swojego serca. Na swoich ramionach nosze bagarz tajemnic.

Wierze ze marzenia sie spelniaja. Wierze ze przeznaczenie jest po to aby dawalo czlowiekowi nadzieje. Problem tylko w tym czy ta niby nadzieja jest czyms co chce kazdy. Na tym zamykam swoje mysli. Zasuwam maly otworek w pojemniczku w ktorym jest chlodne piwo. Ono moze poczekac na kolejny poranek.

Wciaz miewam sny ktore otwieraja moje oczy tuz przed switem. Dzisiejszego ranka pamietalem z niego wszystko. Kazde szczegoly majace bardziej lub mniej jakikolwiek sens. Niemal jak na jawie wydawaly sie zdarzenia przezyte pewnie w ciagu kilku minut w odchlani wlasnych mysli. Teraz, w labiryncie dnia, wiem tylko ze sen byl i nic wiecej. Ale to dobrze, bo po co mieszac szara rzeczywistosc z czyms tak pieknym.

Czasem w ostatnich dniach pojawialy sie w mych oczach lzy. Ale nie ze smutku lub z radosci. Po prostu ze wzruszenia malym momentem ktory wlasnie mijal. Filmy, wspomnienia, przypominajace to co bylo kiedys lub co jest teraz.

Wybralem cisze duszy dla swojego dobra. Tak sobie najczesciej mowie. Od razu wtedy zdaje sobie sprawe z tego ze znowu przyjda momenty w ktorych bez znaczenia bedzie chec poczucia wlasnej godnosci czy tez moralnej trzezwosci. Wtedy skosztuje trunku zakazanego owocu zeby poczuc na swoich ustach smak dzikiej checi, smak nieopanowania. Z czola lubie wtedy ocierac pot. Patrzac pol przytomnym okiem nie dopuszczac do siebie jeszcze mysli o tym co pozniej ma przyjsc.

Powinienem sie narodzic wolnym ptakiem. Miec skrzydla ktorym potrzebny jest tylko wiatr zeby mogly poczuc swoja przydatnosc. Urodzilem sie czlowiekiem a na swoje wady patrze zerkajac w gore jak na 3 metrowa osobe.

Az dziwne ze czlowiek czasem mimo swiadomosci co do tego jak sie jego sprawy maja, odnajduje w sobie resztki usmiechu i zartu. To chyba jedyna recepta na to zeby nie stracic wlasnego rozsadku. Oddac sie emocjom ktore przynosza czysta radosc.

Czesto granica rozpaczy to punkt w ktorym juz brakuje slow. To nie jest brak odwagi czy nie konczacy sie strach przed kolejna chwila ktora nadchodzi. Najczesciej to sznur na szyi wlasnych mysli. Najprymitywniejszy z lekow na smutek, usmiech, przychodzi sam z prostych zyciowych chwil ktorych nawet nie mozna przewidziec. Z kazdym wyschnieciem lez rozluznia szyje, daje oddychac.

Stoje na dachu ludzkich mysli a po policzkach zlewa sie mi chlodny deszcz. Niebo jest ciemne. Zawsze wysoko, zawsze zimno, zawsze z innego kata patrzac na sprawy ktore sie dzieja gdzies tam ponizej. Widze nawet samego siebie zmieszanego w tlumie, w sztywnej sylwetce czlowieka zapatrzonego gdzies w niewodoczny punkt. Najtrudniejsza jest niemoc pomocy. Najlatwiejszym jest czekanie, kiedys w koncu nastanie dzien, wyjdzie cieple slonce, a ja mimo wszystko bede mial rozwiane przez wiatr wlosy i bede z gory wciaz patrzyl na to wszystko.