Na chodniku
Lubie byc swiatkiem przemijajacego czasu. Ludzie idacy po chodniku maja takie rozniace sie swiaty. Tu starsi uwazaja na laczenia betonowych plyt zeby sie nie potknac, tam dzieci ktorych wzrost wprost zaskakuje i nie chce sie wiezyc ze takie malutkie juz moze chodzic ;).
Jest dzien. Wlasnie. Tak bardzo inaczej teraz to wszystko wyglada. Nie ma juz cieni i polysku swiecy ktora stoi obok i pachnie. Sa jasne promienie slonca ktore budza do zycia, ktore daja nadzieje i usmiech na twarzy. Spiesze sie w tlumie idac sam. Kryje w sobie szepty ktore mi przychodza na mysl widzac przed soba mloda kobiete ubrana w sukienke mini ;). Inna idzie z malym psem. Ta widze czesto. Lubie jak ma rozpiete wlosy a popoludniowe slonce sprawia ze sa tego samego koloru co kasztany. Chowam sie w swiecie ksiazek. Otaczam wrecz nimi czasem. Nie oczekuje wtedy zeby ktos zrozumial moje mysli, moje marzenia i spostrzerzenia a nawet opinie na to co widze co czuje. Moze sa potrzebni i ci ktorzy scieraja kurz ze starych slow aby swiat nie zapomnial czym jest abstrakcyjne spojrzenie na swiat.
March 3, 2007 @ 11:16 pm
jesteś bystrym i wnikliwym obserwatorem życia codziennego…widzisz sytuacje i szczegóły, których nikt na codzień nie zauważa…;-)))
March 9, 2007 @ 1:26 pm
To jest własnie w życiu najpiękniejsze: wieczorem nasz wzrok pieści blask świec, rano natomiast są to słoneczne promienie. Całe szczęście, że wiosna na horyzoncie… Pozdrawiam słonecznie… ;)))
March 10, 2007 @ 3:53 pm
Poczytałam trochę Twój blog…taki samotny jesteś…ale skoro juz tu jestem i jest dzis Dzień Mężczyzny…zyczę Ci spełnienia marzeń..wszystkich marzeń…pozdrawiam i zapraszam do mnie..;-))www.kawa-papierosy.blog.onet.pl
March 15, 2007 @ 9:22 pm
czasami chciałabym nie myśleć… a jednak kiedy patrzę na człowieka widzę więcej niż bym chciała, czytam ze zmarszczek, gestów, czytam między wierszami, a potem analizuję… widzę świat bardzo wyraźniej a im wyraźniej tym gorzej dla mnie… teraz widzę, że spotkałam kogoś kto ma podobnie jak ja