March 2007

Myslalem zeby do Ciebie napisac list. Lecz ostatnio jakos nie jestem w tworczym trybie zycia. Pisanie poezji sprowadza sie do trzech linijek po ktorych moje mysli ulegaja kompletnemu rozproszeniu. Postanowilem cos zmienic i trwam w tym przekonaniu. Zycie przeciez nie polega tylko na tym ze mysli biegna jednym i wylacznym torem tematycznym. Chcialem znowu poczuc wiare w zycie, wiare w to ze jutro potrafi znowu byc piekne. Stracilem swoja dusze gdzies po drodze, prubuje ja jednak wciaz odnalesc. Zauwazam promyki slonca przeswitujace przez jeszcze nie rozkwitniete drzewa. Przygladam sie wiosennym ptakom zza okna i daje wiatru rozwiac swoje wlosy. Pozniej wkladam do nich dlonie i wacham je czujac zapach swiezosci. Wszystkie zdarzenia staly sie bardzo odlegle. Nabralem co do nich swojego rodzaju dystansu. Na zycie przeciez czasem trzeba spojrzec nieco powazniej, z nieco innego punktu widzenia. Dzis brakuje mi twojego wzroku. Kiedy to mowie w swoich myslach wciaz zastanawiam sie do kogo to sa slowa. Taki odruch ktory staram sie kontrolowac ale nad ktorym nie mam zadnej kontroli. Takim juz mnie stworzyla rzeczywistosc. Wowczas uspokajam swoje mysli i widze twoja twarz. Niedawno zdarzylo sie cos przez co natknalem sie na twoje oczy, na twoj usmiech. Myslalem ze te “chwile” zniknely i przepadly juz na zawsze, a jednak nie. Kim jestem dzisiaj w takim razie? Chyba kims innym. Mam inny rodzaj tesknoty, ten prawdziwszy ktory nie da sie opisac w slowach, ktorego znaczenie mozna odnalesc tylko w niekonczoncych sie chwilach czekania na to ze moze sie to wszystko dmieni, ze moze jednak bede mogl dotknac twojej twarzy. Nie wiem dlaczego nigdy nie dojrzalem do tego aby moc byc prawdziwym soba. Na to pytanie pewnie bede sie staral odpowiedziec przez reszte swojego zycia. Znajac mnie to zapewne nigdy sobie na niego nie odpowiem. chcialbym zeby los byl inny. Te bezsenne noce staja sie coraz bardziej uciazliwe szczegolnie w godzinach porannych. Rzadkosc snu dziala coraz bardziej depresyjnie a jednak odnajduje rownowage majac wciaz nadzieje i odcinajac sie od reszty swiata na chwilke, ta chwilke w ktorej nasze mysli moze nawet przez przypadek o ktorego istnieniu nie zdajemy sobie sprawy, spotykaja sie na tej samej powierzchni czasu. Za mna jest tylko kurz. Na nogach mam zabrudzone zyciem buty, umysl mnie boli od kolejnych porazek do ktorych niemal zaczalem sie przyzwyczajac. Tylko serce, choc poszarpane na szczepy wciaz jest to samo.

Lubie byc swiatkiem przemijajacego czasu. Ludzie idacy po chodniku maja takie rozniace sie swiaty. Tu starsi uwazaja na laczenia betonowych plyt zeby sie nie potknac, tam dzieci ktorych wzrost wprost zaskakuje i nie chce sie wiezyc ze takie malutkie juz moze chodzic ;).

Jest dzien. Wlasnie. Tak bardzo inaczej teraz to wszystko wyglada. Nie ma juz cieni i polysku swiecy ktora stoi obok i pachnie. Sa jasne promienie slonca ktore budza do zycia, ktore daja nadzieje i usmiech na twarzy. Spiesze sie w tlumie idac sam. Kryje w sobie szepty ktore mi przychodza na mysl widzac przed soba mloda kobiete ubrana w sukienke mini ;). Inna idzie z malym psem. Ta widze czesto. Lubie jak ma rozpiete wlosy a popoludniowe slonce sprawia ze sa tego samego koloru co kasztany. Chowam sie w swiecie ksiazek. Otaczam wrecz nimi czasem. Nie oczekuje wtedy zeby ktos zrozumial moje mysli, moje marzenia i spostrzerzenia a nawet opinie na to co widze co czuje. Moze sa potrzebni i ci ktorzy scieraja kurz ze starych slow aby swiat nie zapomnial czym jest abstrakcyjne spojrzenie na swiat.

Poranna kawa przed 7 rano. Ahh… ten czas jest wciaz czescia nocy dla mnie. Przynajmniej do momentu kiedy wychyle swoja glowe za drzwi i orzezwi mnie chlodne powietrze. Caly tydzien nie dali spac. Ciagle sie cos dzialo. Wczoraj to mnie nawet woda podeszla ;))). Pewnie zamiast kobiety. Pffff. Ale nagla akcja “szmata i wiaderko” pomyslnie zakonczyla te oto mini tragedie. Zwolnilem czytanie ksiazek. Jakos ostatnio ciagle TV. Brak ruchu pewnie sie zle na mnie odbije, ale pobiegam sobie w pracy. Tesknie za zmiana swojego zycia. Znowu chce tego bardzo mocno.

Zaginela jedna z rybek,, ehh ;). To juz chyba dwie padly w ostatnich dniach. Nie kupuje nowych, czekam. Kawa zaczyna dzialac. Mozdzek niedlugo bedzie przez kilka godzin pracowal na pelniuskich obrotach. Lubie to uczucie.

Smiech stal sie odleglym wspomnieniem. Zanurzam sie w ogladaniu seriali zeby nie widziec jak ucieka przedemna czas. Przez moment poczulem sie dorosly. Czlowiek ktory moze podjac decyzje, taki ktory widzi co jest dobre a co nie jest. Rozsadne decyzje czesto bywaja omijane z daleka przez roztargniecie chwili. Usiadlem w fotelu tym co zawsze zauwazajac na suficie wiecej pajeczyn. Jutro sie nimi zajme. Tak jak wielu i Ja boje sie samotnosci ktora stoi obok. Serce rozplywa sie i przelewa checia dania komus swoich marzen. W pracy przychodzi do mnie male dziecko. Usmiecha sie wymawijac moje imie jeszcze nie do konca tak jak ono powinno brzmiec. Podaje mi dlon. Wtedy mowie sobie “fajnie by bylo”. Wlasnie. Jutro spojrze na swiat oczami doroslego czlowieka, spojrze na siebie w lustrze inaczej.

Jak tak teraz czytam ostatniego wpisa, to nie wiem kiedy to sie stalo. Chyba zaczne sobie odmawiac pewnych rzeczy w postaci wodnistej :)))…

Wiesz, dzis jestem pijany. Tylko dlatego ze jutro jest moj wolny dzien. Nie wiem czy mnie wciaz czytasz, ale chcialem ci powiedziec ze sie w Tobie zakochalem. Od pierwszego momentu kiedy stalas za mna w kolejce zeby zagrac piosenke. Przepraszam ze nie powiedzialem ci tego nigdy. Po prostu moim zyciowym celem wlasnie w tym momencie kiedy to pisze stalo sie to zeby Cie spotkac. Nie obchodzi mnie to ze kogos masz. Nie obchodzi mnie to ze z kims zyjesz bo musisz. Wierze ze przeznaczenie jest wieksze. Od dzis mam nowy zyciowy cel. Tym celem jest zmienic prace i spotkac ciebie w ciegu jednego roku. Tak. Wlasnie Ciebie malenka. Tylko ty wiesz o kim pisze. Z gory przepraszam za metlik ktory moge sprawic w twoje glowie, malenka.