…postanowilem ze przaestane. Tak. To tylko takie postanowienie. Nie wiem jak dlugo wytzymam w tym wszystkim lub czy juz wytrzymuje. Narazie to tylko cwiczenia w czytaniu sprawiaja mi frajde. Mam cel. Chce go osiagnac i w ciagu jednego dnia przeczytac swoja ulubiona ksiazke, niewazne jaka ona wtedy bedzie. Jakis cel w zyciu poza tym zeby w koncu spotkac ksiezniczke swojego zycia………………..
…poza tym ze kazdy dzien staje sie nowym wyzwaniem w strone moich nieprzejrzystych marzen to wszystko kreci sie dosc spokojnie. Boje sie kolejnych krokow, kolejnych decyzji. Wiem ze kiedy wroce z wakacji w okolicach wrzesnia lub pazdziernika przyjdzie ten czas kiedy bede musial stac sie mezczyzna, bede musial podjac decyzje ktora zmieni moje zycie …… albo nie,,,,, reszte mojego zycia. Tak brzmi lepiej. Wtedy w moim senie myslenia stane sie mezczyzna, niezaleznym mezczyzna. Nie bede mieszkal w swoim domu, bede w swoim wlasnym pierwszym w zyciu mieszkaniu. Jeden krok, jedna decyzja, jedno zycie ktore zmieni wszystko.
Miewam te momenty w ktorych to wszystko, czyli cale to zycie nie ma sensu. Mysle ze jedynym rozwiazaniem jest to ostateczne. Teraz w sumie rozumiem ludzi ktorzy mi zawsze mowili ze to juz naprawde jest koniec, ze czlowiek traci ostatnie zmysly. Rozumiem ich i wiem jak to jest kiedy w kazdej chwili ktora nas mija myslimy o tym co sie dzieje myslimy o tym zeby to sie skonczylo. Ta chec wydobycia sie jest straszna. Ta chec wydobycia sie na wlasnosc jest jedyna mysla jaka mnie ogarnia, jest jedyna mysla ktora sprawia ze to co sie stanie po moich wakacjach bedzie mialo sens. Musze sobie poradzic, musze zmienic, musze pozbyc sie demonow ktore ocieraja sie o moj umysl o moje mysli na codzien. To ja decyduje o tym co sie ma stac a co nie.
Z drugiej strony mam nadzieje ze ta o ktorej codziennie mysle i marze pojawi sie w moim zyciu wczesniej niz pozniej. Zaczalem przestawac myslec tylko o seksie, starajac sie skupic na przyjazni, na tym co jest trwalsze bardziej majace jakiekolwiek szanse na przetrwanie. Znajde ja. Wiem to. Wtedy zrobie to o czym jest piosenka Dzemu “Cma Barowa”…. znikne… Odnajde sie w zyciu.
…zaplakal. W obliczu swojej najblizszej przyjaciolki, nocy. Jego lzy byly wyzwoleniem sie mysli tego ze ma swiadomosc iz cos jest nie tak. Patrzenie na siebie z boku daje mu poczucie bycia zamknietym w sobie, zamknietym przed swiatem, zamknietym przed samym soba. Ulotne mysli odnajduja swoje miejsce ukryte przed wszystkimi dla ktorych one powinny miec jakiejs znaczenie. Chcialby im powiedziec ze stacza sie psychicznie w jakies miejsce ktorego nie znal az tak. Sam fakt ze to sie dzieje nie jest taki straszny, bo widzi jak inni ktorzy przechodza obok nie sa o wiele inni. Pograza go jednak fakt ze on ma swiadomosc tego ze jego zachowanie staje sie inne. Odciecie od swiata momentami staje sie zbyt realne jak na jego sily. Brak jakiejkolwiek osoby dla ktorej moglby w zaufaniu wylac swoje lzy sprawia iz stoi na dywanie patrzac w szparke w oknie, calkiem samotny. Zaczyna unikac rozmow, zaczyna unikac kontaktu z kimkolwiek. Zdjajac sobie sprawe ze to jest tylko moment ktory minie, widzi jak bardzo upadl. Widzi jak bardzo wartosci ktore dwa dni temu przez moment zobaczyl znowu stojac w kosciele, przestaly juz miec jakiekolwiek znaczenie tak na dobra sprawe. Jego poczucie godnosci jest rowne pylowi ktory lezy na chodniku. Chaotycznie jak dzikie zwierze w klatce stara sie walczyc o swoja wolnosc. Jest cierpliwy i liczy dni. Jego milosc ktora gdzies w zakamarku szeptu odzywa sie przy jakims dobrym filmie stara sie lagodzic jego obyczaje. Mimo to jest samotny. Nie opuszczony tylko przez blaszana puszke piwa, z ktora tez chcialby skonczyc. Ale wie ze tego nie zrobi. Ukoi go sen. Noc potarga mu fryzure ulatniajac z jego glowki wszystkie troski. Zbudzi sie walczac o kolejny dzien. Przelknie pigulke z vitaminami, bo o cialo trzeba dbac. Do kolejnego wieczoru, do kolejnych ran na policzkach wyrytych przez cieple lzy….
…nawet kiedy wybaczam wszystko, to w zarodku mysli pozostaje to jedna zwatpienie. Wtedy zaufanie przybiera jakiejs wartosci, po prostu sie wie ze ono naprawde istnieje lub ze istnieje jego kompletny brak. Nie ze jestem jakims cierpicielem za wszystkie grzechy. Bo przeciez codziennie stawiam sie w sytuacji wybaczenia sobie samemu tego wszystkiego. Chociaz nie! Nie wszystko sobie wybaczam bo co niektorych rzeczy nie zaluje. Sa przeciez chwile ktore mialy sens, ktore mialy jakies ksztalty czegos normalnego i miedzyludzkiego. Nawiazaly sie przyjaznie. Kiedy patrze na ich wydeptane slowami sciezki codziennego bycia, zdaje sobie sprawe ze wiele czasu bylo straconego. Przeciez i ja tam bylem, i ja siedzialem godzinami, i ja myslalem o wszystkim. Nie daje jednak rad. Kazdy powinien sie uczyc wszystkiego sam. Widzac nowych jeszcze nie dojrzalych internetowo ludzi gryze sie w jezyk. Podswiadomie chce zeby koplelo ich to wszystko w tylek, ale i chce zeby wyciagneli z tego wartosci ktore pozostana w nich na zawsze. Bo to wlasnie o to chodzi, zeby zapamietac chwile dobre, zeby wzbogacac sie myslowo na tym co miala jakas wartosc w przeszlosci. Na tym mozna zbudowac swoja krotka lub dluga przyszlosc. Kiedy czlowiek sie robi starszy wiekiem to chyba doswiadcza tez duzo wiecej cierpliwosci w sobie. Przylapuje sie na usmiechaniu do samego siebie i chceniu powiedziec komus ze wczesniej czy pozniej ta goraczka checi bycia minie. Ale nie robie tego. Daje im przezyc swoje chwile tak jak ja przezylem kiedys swoje. Mozliwe ze zylem w odpowiednim czasie, ze znalazlem sie w najodpowiedniejszym miejscu ktory ze wzgledow postepu techniki juz nigdy nie wroci. Bo to przeciez byl rok 1995. To wszystko bylo na dobra sprawe jeszcze w pieluszkach. Czat wtedy juz nigdy nie powtorzy swojego smaku teraz. Ludzie zhamieli? Chyba nie. Nauczyli sie tego jak mozna tu przezyc. Nie mowie o przezyciu czegos sensownego, tylko o przezyciu w sensie , moze jeszcze bede mial lub miala twarz jutro po to zeby tutaj jakos wrocic. Wspomnien tak mi jak i kazdemu z nich juz nikt nie zabierze. Sa nam dane od zycia za darmo, no moze za mala cene. W koncu mysli sie czasem co sie dzieje z tymi ludzmi, co oni moga w tej chwili robic lub jak sie potoczyly ich losy. Z zaskoczeniem jednak stwierdzam sam przed samym soba ze nie chce do konca wiedziec jak sie im wszystkim wiedzie. Taka chmurka tajemniczosci jest nadzieja na to ze mozna sobie wyobrazic iz spelnili swoje marzenia, iz skoro ich tutaj nie ma to jest im lepiej gdzies indziej. Jesli zas tak nie jest to zasluzyli tak i oni jak i Ja na to zeby zachowac resztki swojej prywatnosci i tuptac dalej swoim zyciem jakiekolwiek by ono nie bylo. W przelocie dni bedziemy sie przeciez zawsze do siebie usmiechac z dystansu slyszac jakiejs piosenki, lub bedac w jakiejs sytuacji, uswiadamiajac sobie ze to cos ma jakis zwiazek z nimi, z wszystkimi razem i z kazdym z osobna. Tak, piosenki to dobry przyklad. Mam tylko nadzieje ze dobry Bog pilnuje ich klawiatur, aby wedrowali myslami zycia.
Zal? Chyba nie. Ale juz nie zmienie tego tytulu. Bo o tym chyba mial byc ten opis, o niespelnieniu, o porazkach. Zapominam jednak o osiagnieciach ktore mnie dostapily. Doswiadczenie bycia netowym lowca moze sie sprzydac w prostowaniu drog tym ktorzy jeszcze nie wiedza jak sie klika na klawiaturze. Kiedys mialem taka sytuacje w barze. Facet chcial sie dowiedziec a raczej potrzebowal pomocy w tym zeby mu ustawic komputer tak zeby nikt nie wiedzial jakie strony on odwiedzil. Nie wiedzial chyba jak to nazwac lub nie chcial nazywac. Moze sie mu uda, przezyc cos co zapamieta na zawsze.
Kolejna noc. Kolejna polnoc. Lecz juz nie rano. Juz nie godziny w ktorych tu siedze wymieniajac mysli do 4tej nad ranem. A niech sie zamkna drzwi. W koncu to juz przeszlosc. Przedemna wciaz jest kolejny dzien, pelny wielu opcji.
Ukolysze mnie sen. Zbudzi mnie dzwiek telefonu. Zmeczy mnie kolejny dzien. I potuptam dalej ;).. Jak zawsze……
…splotla swoje palce z jego dlonia. Czul ze patrzy sie na niego kiedy lezy obok calkiem nagi. Bylo tak cieplo, byl srodek lata a oni zamknieci w pokoju z otwartymi oknami postanowili sie kochac wachajac pachnacych za oknem kwiatow. Juz oddychal spokojnie, widziala to po jego unoszacym sie rownomiernie ciele. Nie zbudzilo go to ze zaczela sie krecic. Zbudzily go kosmyki wlosow ktore ocieraly sie o jego plecy, zbudzil go jej jezyk i usta, ktore calowaly jego ramiona. Ktora godzina? Niepoprawne myslenie w pierwszej chwili. Spojrzenie za okno za ktorym juz byl dzien. Czyli spedzil noc u niej. Odwraca sie i naglym ruchem zrzuca koldre z lozka. Nabiera gleboki oddech, jego wzrok staje sie bardziej przejrzysty, bardziej skupiony na jej twarzy. Wtedy dopiero zauwaza ze ma rozwarte kolana. Ze jest tak samo naga jak i on. Ze przyglada sie mu tak jak i on sie przyglada jej. Zamyka oczy, otwiera je powoli, pozwalajac rzesam otrzec sie o skore. Wciaz tu jest, obok niego. Brakuje mu czegos, wiec siega ustami………………………..jej ust………….
..momentami mysle ze swiat potrafi sie zmienic. Zastanawia mnie najczesciej to czy moj swiat moze sie w jednej sekundzie odmienic. Bo to chyba tyle wystarczy. Jedno spojrzenie, ten jeden usmiech w nieznanym kierunku i reszta zycia odmieniona zupelnie. Momentamii patrze na pewne slowa z dystansem, nauczylem sie tego ze swoich przezyc albo po prostu stalem sie starszym facetem, no moze nie starszym bo to tak nieladnie brzmi, jestem doroslym , to bardziej pasuje do mojego obrazu.
Za kazdym razem pada jedno pytanie, za kazdym razem zastanawiam sie co by bylo gdyby. Przestarzale juz pytanie wszystkich czatownikow ktorzy probuja sobie wyobrazic swiat poza netem , ktorzy probuja sobie wyobrazic wszystko to co sie moze dziac gdyby nie siedzieli przed szklami swoich telewizorow swoich monitorow. Marzenia. Tylko tak je mozna nazwac. Bez poczucia przestrzeni, bez poczucia ze jesst sie kims wazniejszym niz pyl na ziemi.
Coraz dalej jestem od tych ciaglych pytan, tych ciaglych podchodow. Patrze teraz na to jak na cos co zostalo gdzies w innym przedziale pociagu ktory uciekl w przeciwna strone. Jest mi z tym dobrze. Czuje sie jakby ciezar uciekl z moich plecow, jakby cos sie wydarzylo co pozwolii mi naprawde zyc, naprawde przezyc to wszystko co zyje w moich myslach poznej nocy.
Z drugiej strony daje sobie na szyje kajdany ktorym kluczykiem jest zwykle spojrzenie jednej pary oczu. Czekam na nie. Czekam na czas ktory pojdzie w przeciwna strone. Cofnie sie w tyl nie pytajac o nic.
…kiedys pomyslalem sobie ze nalezy zrobic rzecz ostateczna. Taka po ktorej juz nie ma myslenia o tym ze to co sie zrobilo mozna jeszcze naprawic, mozna zmienic zeby nie wygladalo tak zle jak sie to tylko wydaje. Koniec zycia nie jest powiazany z tym co sie dziiieje w innych rejonach nazego zycia. Wtedy przestaja istniec chwile lub sprawy dla ktorych poswiecamy minuty swojego codziennego istnienia. Powstaje tylko istnienie nas samych. Moment dla ktorego chcielibysmy byc zapamietani. Smieje sie kiedy budze sie nastepnego poranka z planamiii na to co sie ma stac w ten dzien. Uswiadamiam sobie ze istnienie ma sens, ze bycie na dnie jest tylkko przejsciowym oddechem ktory znika bo trzeba nabrac kolejnego. Zamyslony odchodze na bok, patrze na ludzi siedzacych obok mnie, wnioskuje z ich rozmow jakie jjesst ich zycie, jak lepsze jest mojje przez to ze ich nie jest takiie perfekt. Uswiadamiam sobie ze nie jest tak zle. Zycie to karuzela. Obraca sie. Jutro znow bede na dole, ale po jutrze bede tarzanem swojego bycia.
…ostatecznie moglbym sobie powieddziec ze to wszystko to tylko sen. Przeciez to na tym polega ze budzisz sie kolejnego dnia myslac ze nic tak wlasciwie sie nie wydarzylo. Ze te wszystkie wypadki w zyciu nie sa takie znowu wazne, sa tylkko przypadkami ktore powstaly na skotek bycia w jednej chwili, w odpowiednim przedzziale czasu. Poza dniami w ktorych zyje tylko po to aby marzyc, aby spelniac swoje marzenia w myslach ktore istnieja dla mnie, ktore istnieja przemnie, ktorych istnienie zawdzieczam byciu w odpoowiednim miejjscu w odpowiednim czasie. Dziekuje. Bez tych marzen nie umial bym zyc, nie umial bym odnajdywac sensu w kolejnym jutrze ktore wciaz budzi sie kazdego wczesnego pranka. Kazda chwila to szansa na to ze mysliii stana sie cielesnym zdarzeniem, cielesnym zderzeniem dwoch cial. Bez marzen nie sitniialo by nic………
….i znowu stalem na granicy swojej wlasnej przestrzeni. Pod moimi stopami lezy znaczenie tego co minelo w ciagu ostatnich kilku dni. Za jeden dzien, za jedna chwile oddaje to wszystko co nazywa sie zyciem. Mimo wielu bledow ktore teraz nie znacza nic, mimo slow ktore nie zostaly wypowiedziane jestem wciaz kim jestem, pragne ciaz tego czego zawsze pragnalem. Za zadymionym kurzem swoich przezyc, spotykam swoja codziennosc. Dla niej jestem wciaz istnieniem jakiejkolwiek wrazliwosci. Szukam, ale nie moge znalesc. Wdycham powietrze ktore jest zaraz obok nich chcac zapamietac zapach perfum jakie uzywaja, staram sie byc tak jak sa i one. Kazdego dnia nie zapytuje czy to juz koniec, nie zapytuje czy swiat konczy sie na tym ze moje slowa odplywaja w niecodziennosc istnienia kogos innego. Ja jestem kim jestem, pozostaje w myslach tym ktory istnieje w slowach ktorych nie poznal jeszcze zaden jezyk. Znasz mnie? Myslisz ze mnie znasz lub chcialabys mnie poznac, chcialabys zrozumiec tok moich mysli, tok literek ktore znaja swoj sens tylko w moich myslach.Odchodze, staczam sie coraz dalej, bo nie chce juz wiecej patrzec na lzy plynace z moich oczu. Nie chce krzyczec o milosci ktora nie istnieje. Caly swiat przestal istniec na ta jedna chwile, ta chwile ktora postanowilem nazwac swoim zyciem……………..